Αρχική Δημοσίευση από Michael Chatzilias
6.15 το πρωί φτάσαμε στο Νυμφαίο, έξω από το μεγάλο πάρκινγκ που έπρεπε να σταματήσεις για να μπεις στον οικισμό με τα πόδια. Φαντάζομαι θα είναι πολύ όμορφα να μένεις εκεί και να γυρίζεις το χωριό περπατώντας. Εμείς μπήκαμε μέσα στον οικισμό με τις μεγάλες πλάκες στο έδαφος που σε ανάγκαζαν να οδηγάς πολύ αργά. Είμασταν μόνοι μας και ήταν ακόμα νύχτα. Πολύ όμορφα και ξεχωριστά, και βλέπαμε τα όμοργα σπίτια και τα καφέ.
Νυμφαίο, Αρκτούρος, η περιοχή της αρκούδας και της άγριας φύσης...
Και εκεί κατά τις 6.20 νύχτα ακόμα και μόνοι μας πάνω στις μηχανές μέσα στα στενά στο Νυμφαίο, άρχισε το τραγούδι...
4 τεράστια σκυλιά, τσομπανόσκυλα, ελεύθερα μέσα στον οικισμό, πετάχτηκαν επάνω μας και άρχισαν να μας κυνηγούν αποφασισμένα για το τι θα φάνε εκείνο το πρωί. Ήταν τα μεγάλα - τεράστια τσομπανόσκυλα και 1 λυκόσκυλο από αυτά που προσέχουν τα πρόβατα στην Πίνδο - εμένα που φάνηκαν διασταύρωση από δεινόσαυρο και λιοντάρι περισσότερο από σκυλιά....και αρχίσαμε να τρέχουμε καβάλα στα gs και στα RT επάνω στις σκληρές πλάκες του χωριού, βαλίτσες και παμπρίζ να παίζουν σαν τρελά, εμείς χεσμένοι και οι μηχανές να κάνουν εντούρο το χωριό, μόνοι μας...
Και να στρίβουμε στα μικρά στενά σοκάκια, εγώ μπροστά και ο Κωστής πίσω, να στρίβω όπου να ναι, ότι τύχει και να παρακαλάω να μην έχει αδιέξοδο...
Ξέρω ότι σ αυτή την περίπτωση σταματάς, έχεις αυτοπεποίθηση και κοιτάς το σκυλί να φύγει, εκείνη την στιγμή δεν σταματούσες με τίποτα, τα σκυλιά ήταν τεράστια και πολύ δυνατά...σκέφτηκα να σταματήσω όμως ο φόβος ήταν μεγαλύτερος...
Και να συνεχίζω να στρίβω όπου να ναι, και να έχω πειστεί ότι με την πρώτη αδιέξοδο τελειώσαμε...οι δρόμοι μισοί απ αυτούς τους παλιούς εκεί πάνω στην παλιά πλάκα κάτω από την Ακρόπολη....
Στρίβω σε ένα μεγάλο πάρκινγκ, ο Κωστής φωνάζει "Όχι...Όχι..." από πίσω μου, εγώ λέω "την γαμήσαμε...αδιέξοδο...", κατα τεράστια τύχη ο δρόμος ανοιχτός ακόμα και στένευε ανηφορικά σε κάτι χωράφια του οικισμού. Περνά μπροστά ο Κωστής, πίσω εγώ, κοιτάζω πίσω και βλέπω ένα λυκόσκυλο να τρέχει ακριβώς από πίσω μου, στην ουρά της μηχανής, λες και ήταν Ολυμπιονίκης, με άνεση, αυτοπεποίθηση και άγριος...γκαζώνουμε, στρίψαμε, βγήκαμε κεντρικό του οικισμού, ξεφύγαμε, βγήκαμε από τον οικισμό χεσμένοι, και φύγαμε.
|