[Carduelis]

Το λοιπό: τα βουνά της Τρανσυλβανίας (παλιά Βλαχία) είναι όλο το ζουμί της Ρουμανίας. Υψόμετρο, παραδοσιακά χωριουδάκια σε δάση πυκνά που δυσκολεύεσαι να περάσεις έστω και για κατούρημα, χιονοδρομικά σαλέ για ματσό ευρωπαίους και ..10-όροφα (!!) ξενοδοχεία 5άστερα μέσα στα δάση. Οι πόρσε και τα μερτσέντε ντόπιων και κεντροευρωπαίων με τις δεκάδες στην Poiana Brasov. Οι ντόπιοι σε βλέπουν σαν χρήμα και το δείχνουν. Πολύ γρήγορα "εξευρωπαϊστηκαν" εκεί πάνω.
Το τοπίο παρ' όλα αυτά σε κάνει να τα ξεχάσεις και να ασχοληθείς με τις ομορφιές του.
Με κέντρο την Poiana Brasov που είναι χιονοδρομικό κέντρο μπορεί κανείς να κάνει κοντινές εξορμήσεις σε διάφορα αξιοθέατα.
Όλοι περνάνε απαραίτητα από το Bran όπου και ο πύργος του κόμη Δράκουλα. Πριν τον περιλάβει η φαντασία του Μπράμ Στόκερ και τον κάνει βρυκόλακα ο Κρίστοφερ Λή, ο κόμης ήταν στρατιωτικός διοικητής της περιοχής και τους εχθρούς του (Τούρκοι κυρίως) τους παλούκωνε και τους άφηνε να αργοπεθαίνουν στα τείχη του κάστρου του για παραδειγματισμό. Εξ ού και το τρυφερό όνομα: Βλάντ ο ανασκολοπιστής.


Πάντως απ' ότι τον έκοψα στους πίνακες μοχθηρόφατσας ήταν, και μάλλον πρέπει να μισούσε ..τους ψηλούς! Ίσως από κει ξεκίνησε το συνήθειο του παλουκώματος. Ξέρω οι κοντοί τα κάνουν κάτι τέτοια!
(Η γυναίκα μου το έριξε το φαρμακερό σχόλιο κοιτώντας τη μικρή: "τέτοια έκανε και έμεινε.. ανύπαντρος!")
Τσπ, το κάστρο απ' έξω λίγο τρομακτικό..

αλλά από μέσα πανέμορφο μια και είχε περάσει στο μετέπειτα μια βασίλισσα Βικτώρια και το είχε διακοσμήσει..

Παλουκωμένους δεν είδα, αλλά ούτε και πολύ ψηλούς στο κάστρο..

Ο παλουκωτής παίζει να ήταν και ΜΠΑΟΚ-τζής..




Πάντως η όμορφη θέα δεν τον είχε βοηθήσει στο προβληματάκι του.