. . . Πράγματι πολύ βαρετή δουλειά, ιδίως όταν έρθει η ώρα της επιστροφής. 
Και κάθε φορά το ίδιο δρομολόγιο μόνο και μόνο για ν' αλλάξεις μία παλιολάμπα, που την τελευταία στιγμή ανακαλύπτεις πως δεν πήρες μαζί σου.
Το καλοκαίρι ανάμεσα 2α και 3η λυκείου περνούσα περνούσα μονωτικά και άλλα υλικά σε καμινάδες και αγωγούς σε εργοστάσιο της ΔΕΗ, μου έδιναν μία τριχιά για ασφάλεια την οποία έδενα στην μέση μου, χωρίς γάντζους και ναυτικά στις άκρες και σκαρφάλωνα στα 72 μέτρα.
Αν εξαιρέσεις τη ζέστη και τις καυτές λαμαρίνες, η αίσθηση και η θέα που έχεις είναι μοναδική.
Ααα! στις αρνητικές εξαιρέσεις βάλε και πως το 8ώρο ήταν για 'μένα 750 δραχμές και για τους παλιούς 3.500 - 4.000 δραχμούλες.
. . . . . . . . Και για να προλάβω καμιά φαρμακόγλωσσα που με έχει δει τώρα τελευταία . . . τότε ήμουν 55 - 60 κιλά και τρίγωνο πανοράματος και όχι όπως σήμερα 110 και κοκάκι.
