[Markas]

Η βόλτα όμως συνεχίζεται πάλι από χώμα αλλά πού ακριβώς βρισκόμαστε, δεν είμαι σίγουρος, μιας και οι συνεχόμενες στροφές σε ρεματιές και μικρές πεδιάδες με έχουν μπερδέψει, ενώ και τα χωριά τα περνάμε πολύ γρήγορα μέσα από δευτερεύουσες εισόδους χωρίς πινακίδες. Εν πάση περιπτώσει, ανεβαίνουμε σε ένα λόφο νοτιοανατολικά του Σκαλανίου (αρκετή απόσταση από αυτό πλέον) χωρίς ίχνος πολιτισμού με αρκετές λάσπες αλλά και πολλές κροκάλες.






Αντώνης ο GPS: Ρε Νεκτάριε που είμαστε εδώ, κάτι μου θυμίζει…
Αρχηγός: Ρε συ, ντροπή, εδώ πέρα έχει γίνει αγώνας και έχεις τρέξει τρεις φορές!
O GPS: Α, ναι ρε , τώρα θυμήθηκα, ο Στρούμπουλας είναι! (εμείς κινούμαστε πόση ώρα νοτιοανατολικά του Ηρακλείου ενώ ο Στρούμπουλας είναι ένας πολύ χαρακτηριστικός λόφος με οροπέδιο ΔΥΤΙΚΑ του Ηρακλείου)


Η Κική ,η Extreme, μέχρι τώρα απτόητη, αν εξαιρέσεις βέβαια το πρώτο κομμάτι με τις λάσπες. Είχε τόση άνεση που με κρατούσε με το ένα χέρι και έβγαζε συνεχώς φωτογραφίες εν κινήσει με το άλλο. (Γενικά, για φωτογραφίες σταματήσαμε ελάχιστες φορές καθ΄ όλο το διήμερο, σχεδόν όλες βγήκαν εν κινήσει. Αρκετές θολές, αλλά οι περισσότερες καλές).


Αριστερά η Μυρτιά;






Μονή Αγκαράθου (; )