[Markas]

Λίγο μετά τη Μονή ο Αρχηγός μου φωνάζει να πλησιάσω: 
Αρχηγός: Νίκοοο! Σε πειράζουν οι ελιές; 
Εγώ, μην ξέροντας τι εννοεί: Εεεε, δεν έχω και αλλεργία στην ελιά, αν εννοείς αυτό…
Αρχηγός: Ωραία. Πάμεεεε!!!
Στρίβουμε σε ένα χωματόδρομο που σε λίγα μέτρα εξαφανίζεται σε ένα ελαιώνα! Βατός; Ίσος… . Χωματόδρομος; Με τίποτε! Έτσι λοιπόν κατέληξα να κάνω σλάλομ ανάμεσα στ κλαδιά προσπαθώντας να μη γρατσουνίσω τη ζελατίνα.


Ευτυχώς τα βάσανά μου τελειώνουν σύντομα και βγαίνουμε στην άσφαλτο στο ύψος των Αποστόλων και παίρνουμε κατεύθυνση προς Καστέλι. Με αφήνουν εμένα να πάω κατευθείαν Καστέλι να κάτσω για καφέ, να μην ταλαιπωρείται και το έτερον ήμισυ, ενώ αυτοί στρίβουν για άλλη μια φορά σε χωματόδρομο για παιχνίδι.





Οι υπόλοιποι δεν αργούν να έρθουν. Καθόμαστε γρήγορα για καφεδάκι και κουβέντα σε ντόπια καφετέρια. Όμως ο χρόνος μας πιέζει, έχουμε πολλά χιλιόμετρα να κάνουμε μέχρι να φτάσουμε στο στόχο μας, οπότε σύντομα ξεκινάμε. Μικρό απρόοπτο; Εκεί που είχε αφήσει ο Σπύρος το Tenere εμφανίζεται μια αξιοπρεπέστατη λιμνούλα βενζίνης! (φαίνεται λίγο πίσω από αυτό γιατί το μετακινήσαμε). Λίγο πριν έρθουν είχαν γεμίσει όλοι τους καύσιμο αλλά στο Tenere ως φαίνεται το παράκανε ο βενζινάς.



Καλά καλά δε βγήκαμε από Καστέλι με κατεύθυνση ανατολικά προς τα Λασιθιώτικα βουνά και στρίβουμε σε χωματόδρομους όπου πάλι χάνω το προσανατολισμό μου. Μπαίνουμε σε ρεματιές όπου υπάρχει και η ονομαστή στη Καγκουροπαρέα Super ειδική, ένα μικρό κομμάτι καλού χωματόδρομου χωρίς γκρεμούς, μέσα σε μια ρεματιά όπου πηγαίνουν φουλ γκάζι με σχετική ασφάλεια.


Πρώτη αναποδιά για εμένα! Σε μια δεξιά στροφή γεμάτη λάσπη και νερό κόβω σημειωτόν, πάω να στρίψω, μου σβήνει, χάνω την ισορροπία (ίσως φταίει και το ότι ήμουν δικάβαλος) και το μηχανάκι τρώει μια κανονική σούπα στη λάσπη! Και λέω το μηχανάκι γιατί εγώ και η Κική μείναμε πρακτικά όρθιοι μιας και προλάβαμε να σταθούμε και να πέσει η μηχανή ανάμεσα στα πόδια μας.


Απώλειες; Τίποτα, μηδέν. Άντε λίγο λάσπη στη δεξιά χούφτα, στα κάγκελα και στα σαμάρια (τα σαμάρια είναι άριστη επιλογή για χώμα μιας και απορροφάνε τυχόν πτώσεις ανώδυνα ή έστω είναι φτηνά στην αντικατάσταση).Ο Σπύρος ο Χωμάτινος με το Tenere πλησιάζει…
Χωμάτινος: Ρε Νίκο, πώς έπεσες; 
Διπλός (εγώ): Είπα να σταματήσω μωρέ λίγο να δω κάτι και, καταλαβαίνεις… (ψέματααα)
Χωμάτινος: Ε, ναι, άλλη φορά να την αφήνεις από την άλλη γιατί από δεξιά δεν έχεις στέκα…
(Μάλλον με πήρε χαμπάρι, τι λέτε εσείς