[Markas]

Φτάνουμε σε διασταύρωση και βλέπουμε (κλασικά) ανάποδη πινακίδα προς Πρινιά. Πάντως αν θέλει κανείς να αποφύγει την παράκαμψη Τρεις Εκκλησιές στρίβει προς Πρινιά και μετά κρατάει κατεύθυνση αριστερά. Προχωράμε ανατολικά και φτάνουμε στις Μουρνιές όπου πετυχαίνουμε ένα μικρό ασφάλτινο διάλειμμα. Ένας δρόμος με όμορφη θέα και πολλές στροφές. Εναλλακτικά, υπάρχει και χωμάτινο κομμάτι από Μουρνιές προς Εθιά.


Στο βάθος φαίνεται ο δρόμος που ήρθαμε το πρωί.


Είσοδος στο χωριό Εθιά.


Η Εθιά είναι ένα όμορφο χωριό με πολλά πετρόχτιστα σπίτια, πράσινο και φιλικούς ανθρώπους.




Ρωτάμε για το δρόμο προς Άγιο Νικήτα σε ένα πανέμορφο καφενείο τυλιγμένο στους κισσούς και μαθαίνουμε πως είναι λίγο πιο πίσω στην είσοδο του χωριού. Έπειτα, όπως μας τονίζει η κυρία του καφενέ ακολουθούμε αριστερή πορεία και αφού περάσουμε τη κορυφογραμμή να παίρνουμε τον κατηφορικό δρόμο…


Να δώσω λοιπόν και τη δική μας (σωστή) πορεία. Πράγματι, στην είσοδο του χωριού στρίβουμε στην πινακίδα προς Άγιο Νικόλαο και ακολουθούμε τον κυρίως χωματόδρομο (αυτόν χωρίς χόρτα στη μέση και τον πιο βατό).




ΔΕ στρίβουμε σε καμία αριστερή στροφή (καταλήγει σε αδιέξοδο και αυτή η αριστερή στροφή όπως διαπιστώσαμε για τρίτη φορά!).


Εδώ ακολουθούμε τον πάνω δρόμο.


Φτάνουμε σε μια πραγματική διασταύρωση (χωρίς πινακίδα). Αριστερά πάει Αχεντριά και δεξιά στον Άγιο Νικήτα (αυτό βέβαια δε το ξέραμε τότε , απλά διαλέξαμε τον κατηφορικό δρόμο. Από εδώ και πέρα ό,τι διασταύρωση υπήρχε κατέληγε σύντομα σε αδιέξοδο και δε κούραζε πολύ).


Τετραπλή διασταύρωση. Ο σωστός δρόμος φαίνεται (στο δικό μου μάτι τουλάχιστον). Η αγωνία μας όμως μεγάλη. Και αν είμαστε σε αδιέξοδο; Όλο το δρόμο πάλι πίσω; Ο δρόμος μπροστά αριστερά αν και φαίνεται πως είναι αδιέξοδο (βλέπεις τα χόρτα στη μέση ανεβαίνει σε σημείο που δείχνει να παρέχει καλή θέα. Εκεί περιμένουμε να βρούμε φώτιση για το πού βρισκόμαστε και κυρίως αν πάμε καλά.
(σου θυμίζει τίποτα αυτό το μέρος Yns; )


Τα πράγματα φαίνονται καλά! Η θέα με το δρόμο να ξετυλίγεται ανατολικά, μας γεμίζει όρεξη και κουράγιο να συνεχίσουμε, παρόλη την κούραση που έχει κάνει την εμφάνισή της (ο δρόμος ακριβώς κάτω μας καταλήγει σε αδιέξοδο όπως βλέπουμε, ήταν ο τέρμα αριστερά στην προηγούμενη διασταύρωση)




Η θέα από 700μέτρα υψόμετρο προς τα κάτω (ψάξε να δεις που είναι η ένωση ουρανού – θάλασσας).








Ο δρόμος γρήγορα εξελίσσεται από χάλια σε πολύ χάλια και η συνηθισμένη ταχύτητα είναι 15-20 χλμ/ώρα. Αν δεν έβλεπα στον ορίζοντα να συνεχίζει η διαδρομή θα έβαζα στοίχημα πως φτάνουμε σε αδιέξοδο!




Προσοχή στις μέλισσες , κλειστές οι σήτες!




Το μικρό φοινικόδασος του Άγιου Νικήτα. Να δούμε, θα γλιτώσει αυτό από το φονικό (για τα φοινικόδεντρα) σκαθάρι; Ο φοίνικας είναι τοπικό, κρητικό είδος αρκετά ανθεκτικό αλλά δυστυχώς και αυτό δεν είναι άτρωτο.


Φτάνουμε επιτέλους στη διασταύρωση προς Μονή Αγίου Νικήτα και στρίβουμε δεξιά.






Στο Μοναστήρι μας πλησιάζει ένας απίστευτος γεράκος 100 χρονών με 2 δόντια όλα κι όλα και ακολουθεί ο εξής απολαυστικός διάλογος…
Εγώ: Γεια σου παππού.
Γέρος (φωνάζοντας): Αυτά τα πράματα είναι του διαόλου! (για τη μηχανή μου έλεγε)
Εγώ: Μα…
Γέρος: Ετούτα τα πράγματα είναι επικίνδυνα! Μα παλάβωσες μωρέ τελείως; Να έρθεις άλλη φορά με το αμάξι!
Εγώ: Μα το αμάξι μου δε πάει σε τέτοιους δρόμους…
Γέρος: ΑΚΟΥ ΜΕ που σου λέω , αυτά τα οχήματα πρέπει να απαγορευτούνε! Να σου πω, στην κατηφόρα εκιέ χάμω που ήρθες πως δεν εσβούρηξες ποθές στον γκρεμό;
Εγώ:Ε… , πια κατηφόρα λέτε ακριβώς;
Γέρος: Να, εκιέ, στο Μαριδάκι από πάνω.
Εγώ: Α, εμείς δεν ήρθαμε από εκεί, από τον άλλο δρόμο, από Εθιά ήρθαμε και…
Γέρος: ΗΝΤΑ ΜΩΡΕ ΛΕΣ; ΕΚΟΥΖΟΥΛΑΘΗΚΕΣ ΤΕΛΕΙΩΣ; Από εκιέ είναι ΑΚΟΜΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ! Πού είναι μωρέ το μυαλό σου; Άμε τώρα να κάμεις το σταυρό σου στον άγιο που έφτασες μέχρι επαέ, άσε τούτονε το πράμα εκιέ και άμε με τα πόδια από εδά και πέρα μη πα να σκοτωθείτε πουθενά.
Εγώ: Εντάξει παππού μα τη μηχανή δε την αφήνω, πηγαίνω πολύ σιγά και προσέχω πολύ. Αφού φτάσαμε ως εδώ θα τα καταφέρουμε να γυρίσουμε πίσω.
Γέρος: Γιάε! άμα βλέπεις να σου φεύγει στη κατηφόρα δώστης μια και παρέτα τινε, γρικάς μωρέ;
Εγώ: Μα και η γυναίκα μου που κάθεται πίσω, η μηχανή;
Γέρος: Α, σωστά... Γιάε, σιγά σιγά λάλιε τουλάχιστο, γρικάς μωρέ;
Εγώ (γελώντας):Εντάξει παππού , πάμε τώρα να κάνουμε το σταυρό μας.
Γέρος (όσο απομακρυνόμαστε): Και μη ξεχνάς , άμα σε πάρει στην κατηφόρα πέταξε πέρα τη μηχανή, εμένα να γρικάς που κατέω!!!
(εδώ η Κική στήνεται για φωτογραφία με τα εφόδια ανα χείρας (φάγαμε στα τραπέζια και στη σκιά της μονής) ενώ ο Γεράκος έρχεται με άγριες διαθέσεις!


Η Μονή του Αγίου Νικήτα αποτελούσε παλαιό ερημητήριο στην περιφέρεια του Αχεντριά με το σπηλαιώδη ναό να χρονολογείται από το 1640. Ήταν ερημητήριο και σκήτη πνευματικής άσκησης κυρίως για τους μοναχούς της Μονής Κουδουμά, οι οποίοι διέμειναν στο ερημητήριο του Αγίου Νικήτα σποραδικά. Μόνιμους μοναχούς δεν είχε τα τελευταία χρόνια αλλά εκεί ζει την τελευταία δεκαετία ο προαναφερόμενος γεράκος και από το 1980 ο λαϊκός Χατζή-Γιάννης Καπελλάκης (βλέπε φώτο) που φροντίζει ακούραστα τη Μονή.


Παραλία Αγίου Νικήτα δίπλα στο μοναστήρι.


Ώρα να φεύγουμε όμως πάλι. Επόμενος στόχος το κοντινό χωριό Μαριδάκι.