Χαιρομαι που σαν μελος αυτου του foroum εχω καθημερινα τη δυνατοτητα να μαθαινω τοσα πραγματα για τοσο διαφορετικα θεματα.Ισως λοιπον αυτα που διαβασα εδω να εξηγουν την συγκινηση που νιωθω οταν τυχει να περασω εξω απο ενα τετοιο ιδρυμα.Τοσος πονος ,τοση εξαθλιωση,τοσα βασσανα,χιλιαδες διαφορετικα περιστατικα μεσα σε αυτους τους τοιχους,κι ομως,ακομη και μεσα σε τοση δυστυχια υπαρχει ομορφια,μορφη ελπιδας.Τρομαζω οταν σκεφτομαι οτι οσοι οδηγηθηκαν και αφησαν εκει την τελευταια τους πνοη,υπηρχαν στιγμες που ειχαν τα λογικα τους εβλεπαν που και πως ζουσαν και δεν μπορουσαν να κανουν τιποτα για αυτο.......
