[Capitain]

Είναι ώρες που έρχομαι στο εξής δίλημμα: Να σκέφτομαι η να μη σκέφτομαι?

Και παίρνοντας την πρώτη περίπτωση, και αναλύοντας την κατάσταση που επικρατεί, βλέπω ένα κόσμο αφοσιωμένο στην επιβίωσή του μαζεύοντας χρήματα, από την άλλη, τρομερή φτώχεια και ανθρώπους που γινονται φονιάδες για λιγα ευρω, και ανθρώπους με τόσο πλούτο που θα μπορουσαν να αγορασουν χώρες...
Κι ενώ μπορουν να βοηθησουν τόσο που να μείνουν στην ιστορία γι'αυτό, κάνουν ακριβώς το αντίθετο, πατάν επί πτωμάτων ονομάζοντας τις ενέργειές τους "επιχειρείν.."
Κι ενώ θεωρώ τον εαυτό μου καλό άνθρωπο με αξίες, αυτός ο κόσμος μου φαίνεται προκλητικά άδικος και κανείς δεν κάνει κάτι, λες και είμαι εγώ ο μόνος που το βλέπει, με αποτέλεσμα να δίνω δίκιο σε κακοποιούς που κλεβουν και βοηθάνε απλό κόσμο...
Οι γονείς που έχετε παιδιά πως εξηγήτε στα παιδιά σας αυτόν τον κόσμο?
Δεν νιώθετε ότι τους λέτε ψέμματα μέχρι να αρχίσουν να καταλαβαίνουν?

Τελικά το να σκέφτεσαι είναι ψυχοφθόρο στην εποχή μας, έχω καταλάβει ότι πλέον δεν είναι κοινώς αποδεκτό το να είσαι σκεπτόμενος...
Πλέον με νευριάζουν οι ρηχές συζητήσεις, έστω και για λίγο, γίνομαι είρων ενίοτε, μου τη σπάνε οι 'φανατικοί φίλαθλοι' που ενώ γνωρίζουν περί στημένων ομάδων, περί τεραστίων ποσών στα στοιχήματα, επιμένουν να με ρωτανε τι ομαδα ειμαι...Τα γυναικάκια που βγαίνουν μαζί σου επειδή έχεις μερσεντες μου φέρνουν αναγούλα, και με λένε μυστήριο τύπο και δύσκολο..
Μου πουλάνε τη μπόμπα 10 ευρώ το ποτο εν καιρό κρίσης (ακομα και σε κάβες) και πλέον δεν πάω κλαμπινγκ...
Ο γάμος είναι ένα έθιμο επιχείρηση, και μου λένε πότε θα παντρευτείς?
Για να αποδείξω τι? Ότι δεσμεύομαι με τη γυναίκα μου ενώ τα διαζύγια έχουν γίνει υπόθεση ημέρας, η ότι έιχα 15 χιλιάρικα και τα έσκασα σε φανφάρες?
Εγώ είμαι ο μυστήριος ή ο κόσμος πέφτει σε λούμπες?
Μάλλον το να μη σκέφτεσαι είναι το πρέπον...