[Uriah Heep]

"Περάσαμε πολλά δύσκολα σημεία. Οι τούμπες ήτανε ρουτίνα. Το Therios πήγαινε πλέον μπροστά για να ανοίγει ροδιές.

Μετά από ένα τρίωρο,

… το ύψος του χιονιού που «σήκωνε» το 4Χ4 στον αέρα,
.
… και η ομίχλη που θύμιζε μακροβούτι σε γουμαρόγαλο,
.
…μας ανάγκασαν σε ηρωική υποχώρηση, με ίχνη ελεγχόμενης απογοήτευσης λόγω της φιλότιμης προσπάθειας.



Τριανταπέντε χιλιόμετρα στο χιόνι και μας έφυγε ο τάκος. Ξαναγυρίζουμε πίσω και την κάνουμε για Παναγίτσα με τελικό προορισμό τις κατασκηνώσεις των «Φίλων του Καϊμάμτσαλαν»..."



Εκεί η κατάσταση ήταν χειρότερη. Το μέρος είχε "μαζέψει" πολύ φρέσκο χιόνι και δεν πήγαινε ούτε αυτή τη φορά με τίποτα.

Ζοριστήκαμε κομμάτι, με τον ιδρώτα ποτάμι και τη καρδιά να κοπανάει σα βαριοπούλα, να βγούμε από την περιοχή, ανεβαίνοντας κάτι χιονισμένες ανηφόρες και περάσαμε στην άλλη πλευρά του βουνού, αρχίζοντας την κατάβαση προς Μαύρο Δάσος.

Ρε μπας κι έχουμε κανα περίεργο βίτσιο?

Αυτό είναι διασκέδαση ή ποινή καθείρξεως?

Άλυτα φιλοσοφικά ερωτήματα για τους πληθυσμούς των μικροσκοπικών πεπρωμένων και του εντόπιου adventure αυτοεκμηδενισμού!