[Uriah Heep]

Το επόμενο πρωί, νωρίς-νωρίς, απόλυτα ξεκούραστος και με μάτι να γυαλίζει για χιλιόμετρα, απομακρυνόμουνα από το μυστικιστικό οικοσύστημα του Ικονίου, γκαζώνοντας τη «βασίλισσα» με κατεύθυνση προς τα Άδανα.

Το σκηνικό γινόταν ερημικό με ατέλειωτες ευθείες και άγρια τοπία. Παρ΄όλο που ήμουνα εξαιρετικά προσεκτικός για ραντάρ, με σταμάτησαν 2 φορές σε οργανωμένα μπλόκα.

Πάντα είχα την αίσθηση ότι ο μοναχικός ταξιδευτής εμπνέει κάποιο σεβασμό στο δρόμο, χωρίς βέβαια να είναι και απόλυτο. Ευτυχώς, αυτό ίσχυσε και τις 2 φορές που με τσακώσανε.

Στο πρώτο μπλόκο, οι πάντα αυστηροί Τούρκοι αστυνομικοί …ενεχείριζαν με περισσή γενναιοφροσύνη φιρμάνια που έσταζαν αίμα στους γκαζιάρηδες απογόνους των Σελτζούκων Τούρκων. Αφού με ρώτησαν από πού έρχομαι και που πάω με άφησαν να φύγω με την έγκριση του αξιωματικού τους.

Στο επόμενο μπλόκο με όριο τα 70 και ανοχή τα 77, συνελήφθην με 102. Χαζεύοντας τα αυτοκόλλητα στη μηχανή, μου ευχήθηκαν καλό ταξίδι αφού μου παραπονέθηκαν ότι δεν είχα κολλημένο στη μπαγαζιέρα ούτε ένα σχετικό με Τουρκία.

Δεν κατάλαβα πως καταβρόχθισα τα χιλιόμετρα. Χτύπησα καραβίσιο καφέ και έφυγα πατητός για τα σύνορα της Συρίας.

Φωτό. Πλησιάζοντας στα σύνορα της Συρίας κοντά στη διασταύρωση για Αntakia (Αντιόχεια).