Απάντηση: Σούριγιαν-Ουρντούν ...υπό λοξή οπτική γωνία
Όταν βγήκα ξανά στην έρημη πόλη, τα μόνα σημεία με κόσμο και χαβαλέ, ήταν διάφορες γωνίες ή στενά δρομάκια με κεμπαπτσίδικα ή τα πολύ δημοφιλή σε αραβικές και νοτιοαμερικάνικες χώρες, ημιυπαίθρια μαγαζιά που σερβίρουν φυσικούς χυμούς στο μπλέντερ, όπου χοντροειδείς κελεμπιοφόροι αυτόχθονες, με savoir vivre αγριογούρουνου, τρωγόπιναν θορυβωδώς.
Την έκανα για το ξενοδοχείο.
Την επόμενη μέρα έπρεπε να ξεκινήσω νωρίς για να γυρίσω λίγο την πόλη με τη μηχανή και να την κάνω νότια προς τη Πέτρα.
Το ξυνόγαλο ήταν το μόνο πράγμα που έβαζα στο στομάχι μου εκείνη τη μέρα, μετά το πατατράκ με τα χθεσινοβραδινά κεμπάπ και μου έφτιαξε το στομάχι. Έχοντας πιεί 4 μικρά μπουκάλια, χαλάρωσα και μου βγήκε όλη η κούραση και η ένταση της ημέρας.
Μέσα σ΄έναν ωκεανό χασμουρητών έφτασα στο δωμάτιό μου.
Έπεσα στο άνετο κρεβάτι, σκεπτόμενος ότι έστω κι αν με απογοήτευσε το αδιάφορο Αμμάν, δεν θ΄άλλαζα με τίποτα αυτή την απρόβλεπτη ροή και εξέλιξη των πραγμάτων με κανένα πακέτο προτηγανισμένης περιπέτειας…
Φωτό. Αμμάν, το Ρωμαϊκό θέατρο
|