[Uriah Heep]

Γι΄αυτό και ρολάριζα χαλαρά προς το Αλ Καράκ ακολουθώντας την παρέα των Ιταλών.
Κάναμε καμιά κατοσταριά χιλιόμετρα και βρήκαμε δωμάτια σ΄ένα μικρό ξενοδοχείο κοντά στο κάστρο. Βρισκόμασταν πλέον καμιά 20αριά χιλιόμετρα από τη Νεκρά θάλασσα αλλά δεν υπήρχε χρόνος να την επισκεφτούμε γιατί ήδη είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει.

Αφού τακτοποιηθήκαμε, αρχίσαμε να βολτάρουμε στο κάστρο και καταλήξαμε σε υπαίθριο κεμπαπτσίδικο για φαί.
Οι Ιταλοί ερχόμενοι από Λιβύη (μέσω Τύνιδας) και Αίγυπτο είχαν καλά γαλβανισμένα στομάχια και δε χαμπάριαζαν τίποτα.
Μέχρι να μας ετοιμάσουν ένα πτυσσόμενο τραπέζι και να παραγγελθούν τα κεμπάπ τους, πετάχτηκα διακριτικά μέχρι τη μηχανή που είχα τα αμύγδαλα, χτύπησα 3 χούφτες και γύρισα στη θέση μου στο καρέ να τη βγάλω με ξυνόγαλα…

Δεν ρισκάριζα άλλη δυσεντερία και δεν είχα διάθεση από την επόμενη που θα ταξίδευα μόνος, στην αφόρητη ζέστη, να βαράνε τα στομάχια και τα άντερα σαν τα κρουστά του Ουαγκαντούγκου!

Περάσαμε πολύ ωραία συζητώντας για ταξίδια, για την Ιταλία και γενικά μου άρεσε που ξαναμίλησα Ιταλικά γιατί σπάνια μου δίνεται η ευκαιρία. Εκείνη την ώρα έλαβα κι ένα μήνυμα από τον Νικόλα (ΗΡ2) που με πληροφορούσε ότι βρίσκονταν στη Δαμασκό.

Φωτό. Το κάστρο του Αλ Καράκ