[Uriah Heep]

Έφτασα στη Δαμασκό νωρίς τ’ απόγευμα. Βόλεψα τη βασίλισσα στην πρασιά ενός παμπάλαιου ξενοδοχείου, στην παλιά πόλη, που θύμιζε σκηνικό από ταινία «μασίστα» και βγήκα έξω.

Η κίνηση στο κέντρο της Δαμασκού ήταν εφιαλτική.
Ένα διαρκές κυκλοφοριακό κλύσμα, που δεν χωράει ντεκαφεϊνέ κινήσεις. Οι μουστακαλήδες νταβραντισμένοι γκαζιάριδες σΕ παίζουν με αποφασιστικότητα στο χιλιοστό είτε είσαι πεζός είτε εποχούμενος. Κορνάρισμα στο φουλ, αραβική …free jazz στη διαπασών και γενικό σαλτάρισμα.
Κατάσταση ροκ.
Είμαι στην πρωτεύουσα της Συρίας.

Εδώ, συνειδητοποίησα ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο χαλαρά από το πολύ συντηρητικό Χαλέπι, που είχα μείνει αρχικά.
Οι κλασσικές μαυροφορούσες με τις κλειστές μαντίλες και τα σκυθρωπά πρόσωπα, είχαν αντικατασταθεί σε πολλές περιπτώσεις, από εκρηκτικά σπαστά διαφορικά με εφαρμοστές έγχρωμες κελεμπίες και ανοιχτόχρωμες μαντίλες που άφηναν να φαίνεται το μακιγιάζ και η κόμμωση και κάνανε τη φαντασία να καλπάζει!

Μόλις οι κεραίες μου εντόπισαν και κάτι περίεργα καφενεία με αδιαφανή τζάμια που σέρβιραν λιβανέζικη μπύρα, ήμουνα σίγουρος ότι σ΄αυτή τη πόλη η κατάσταση ερχόταν στα …γράδα μου.

Ατυχώς, μια πτώση του κινητού μου στο πλακόστρωτο, την ώρα που έβγαζα τα μπαγκάζια από τη βασίλισσα, είχε σαν αποτέλεσμα να στερηθώ τις υπηρεσίες του για το υπόλοιπο του ταξιδιού μου.
Δεν μπόρεσα να απαντήσω στο μήνυμα του Νικόλα ούτε να επικοινωνήσω με κανέναν για το υπόλοιπο του ταξιδιού μου.

Φωτό. Στο κέντρο της Δαμασκού. Ο Πρόεδρος παντού με χαιρετάει...