Απάντηση: Σούριγιαν-Ουρντούν ...υπό λοξή οπτική γωνία
Την επομένη ταξίδευα με γρήγορους ρυθμούς, χωρίς το άγχος των μπλόκων για όρια ταχύτητας, να καλύψω τα 1900 χιλιόμετρα μέχρι τη Θεσσαλονίκη σε ένα διήμερο.
Το απόγευμα είχα φτάσει στο Μπολού, μια μικρή πόλη μεταξύ της Άγκυρας και της Κων/πολης. Μια ώρα πριν φτάσω σταμάτησα να βάλω αδιάβροχο στο υπόστεγο ενός βενζινάδικου.
Έβρεχε καταρρακτωδώς και ένοιωσα το κρύο να με τρυπάει. Ανέβαινα βόρεια και ξεσυνήθισα τόσες μέρες στις καλοκαιρινές θερμοκρασίες. Βάζοντας το αδιάβροχο ένοιωσα να τρέμω ολόκληρος.
Δεν έχω ξαναδεί τα χέρια μου να τρέμουν έτσι άλλη φορά!
Μέσα στο μαύρο μου το χάλι, με χέρια λες και υπέφερα από Πάρκινσον, σκέφτηκα ότι θα ήμουν βιρτουόζος, στο να ρίχνω παρμεζάνα σε πίτσες και μακαρονάδες.
Ο οργανισμός μου από την ένταση του ταξιδιού, την σωματική καταπόνηση και την συνεχή θιβετιανή δίετα τα ‘χε παίξει.
Βγάζω 5-6 ξερά σύκα και τα μασουλάω.
Σε δευτερόλεπτα συνήλθα. Σταμάτησε το τρέμουλο και το τουρτούρισμα αμέσως.
Συνέχισα το ταξίδι μου υπό καταρρακτώδη βροχή.
Βρήκα ξενοδοχείο πάνω στη κεντρική λεωφόρο. Από κάτω υπήρχε ένα μαγειρείο με εκτεθειμένα ταψιά ανατολίτικης κουζίνας.
Φωτό. Η είσοδος του ξενοδοχείου και το μαγειρείο ακριβώς δίπλα. Ταμάμ!
|