17η μέρα:
Μετά απο ένα καλό πρωϊνό και την απαραίτητη βόλτα μέσα στη Macon, τα χιλιόμετρα περνούν όσο γρήγορα μπορείς στη Γαλλία (μου έχει “κάτσει” αυτό με την ταχύτητα στην Γαλλία) και επιτέλους φτάνω στις Άλπεις. Επιτέλους ... βουνά, στροφές, κρύο και βροχή και το πάρτυ ξεκινά.
Δε με νοιάζει που η βροχή δυναμώνει σε σημείο να μην μπορείς να δείς στα 50 μέτρα, ούτε οτι κρύο τρυπάει κόκαλο, η ομορφιά του τοπίου σε παρασέρνει. Με τα πολλά φτάνω στο τούνελ Frejus και αφού πλήρωσα 23€ μπήκα στο τούνελ μήκους 13 χιλιόμέτρων που σε οδηγεί Ιταλία. Η ζέστη και τα καυσαέρια κάνουν τη διαδρομή του τούνελ απελπιστικά δύσκολη, κοντά στο 10ο χιλιόμετρο ήταν τόσο αποπνηκτική η ατμόσφαιρα που κόντεψα να ζαλιστώ.
Link:
Fréjus Road Tunnel - Wikipedia, the free encyclopedia
Στην Ιταλική πλευρά ο καιρός εντελώς διαφορετικός, πολύ ζέστη, ο ήλιος να καίει. Την ώρα που έφευγα απο τα διόδια έφτασε ένα ζευγάρι απο Αθήνα. Γύριζαν και αυτοί Ελλάδα απο Βαρκελώνη με τη μηχανή. Αφού τα είπαμε, τους αποχαιρετώ και συνεχίζω το ταξίδι μου.
Στο Τορίνο η ζέστη είναι ανυπόφορη και με μαύρη στολή κοντεύω να λιώσω. Οι ταχύτητες έχουν αυξηθεί, έπιασα τον ευατό μου να πηγαίνει σταθερά με 160+ και έτσι έφτασα γρήγορα στο Maranello.
Maranello, η πόλη της Ferrari, τι να πεις. Παντού αποπνέει η ατμόσφαιρα οτι βρίσκονται σε ετοιμασία αγώνα. Σου δίνει την εντύπωση οτι στο STOP θα σταματήσει δίπλα σου μια Ferrari F1. Φυσικά οι Ferrari υπάρχουν παντού ακόμα και σαν test drive, φυσικά για να κάνεις θα πρέπει να είσαι ρώσος με μαύρη πιστωτική κάρτα.
Αφού χόρτασε το μάτι απο κατακόκινες Ferrari, πήρα το δρόμο για το ταπεινό ξενοδοχείο, που είναι μέσα στη ... πίστα της Imola !!! Ναι μέσα στο περιβάλλοντα χώρο της πίστας.
18η μέρα:
Είμαι στην Imola, μένεις μέσα στη πίστα, τι θα πρέπει να κάνεις; Μα φυσικά να πάς για ... προσκύνημα, να κάτσεις στις κερκίδες της πίστας και να περιμένεις να περάσει το μονοθέσιο.
Link:
Autodromo Enzo e Dino Ferrari - Wikipedia, the free encyclopedia
Η ώρες περνούν και δυστυχώς πρέπει να διανύσω τις τελευταίες δυό ώρες (200 χιλιόμετρα) μέχρι το λιμάνι της Ancona. Η ακινησία στη εθνική πάνω απο το Rimini, με αγχωσε λίγο αλλά ακολουθόντας ένα ιταλό με BMW GS ξέφυγα οδηγώντας στη ΛΕΑ. Φτάνω στην Ancona το πλοίο είναι στο λιμάνι και θα πρέπει πρώτα να κάνω check out για να μπω στο πλοίο. Δυστυχώς στην Ancona τη χρησιμοπιούν πάρα πολύ οι τούρκοι και ενώ έχεις 5 απο δαύτους εμπρός σου και νομίζεις οτι θα τελειώσεις σύντομα, ο καθένας τους έχει απο 10 τουλάχιστον άτομα οικογένεια και μέχρι να γίνει ο έλενχος διαβατηρίων τρως άδικα το χρόνο σου.
Τελειώνω τη διαδικασία και μαζί και το ταξίδι. Είμαι ήδη μες στο καράβι και η Ancona με αποχαιρετά με βροχή. Το επόμενο πρωϊ θα είμαι στην Ελλάδα.
Είμαι πλέον Πάτρα, βγαίνω απο το καράβι και ... κορνάρω για πρώτη φορά εδώ και μέρες σε ένα νταλικέρι που δε με είχε δεί καθόλου. Παίρνω το περιφεριακό για την εθνική οδό, μεσημέρι σαββάτου με τη θερμοκρασία να κτυπάει κόκκινο, είναι γεμάτος μιας kai όλοι πάνε για μπάνιο και αντίθετα με την υπόλοιπη Ευρώπη βλέπω πολλές μηχανές αλλά κανείς δυστυχώς δε φοράει κράνος. Είμαι στα τελευταία φανάρια πριν την εθνική και τολμώ να φύγω με το πράσινο αμέσως ... μέγα λάθος, αν θυμάμε καλά, ένα αγροτικό απο τον κάθετο πέρασε με κόκκινο. Λέω μεγάλε είσαι Ελλάδα.
Μπαίνω στο Εθνικό Χάλι, θυμάστε τι έλεγα στην αρχή; Οτι η Ε.Ο. μου φαινόταν οικεία; καλά ... στη πρώτη ανοιχτή καμπή μπαίνω με σχετικά μεγάλη ταχύτητα και ανοίγω το γκάζι να περάσω ενα αμάξι και βλέπω το τις κορδέλες στην άκρη του δρόμου να μου χαμογελούν ειρωνικά. Είσαι Ελλάδα ... και η άσφαλτος δεν είναι σμυρίδι αλλά σαπούνι, έτσι ενώ οταν έκανα το Π. Φαλιρο – Πάτρα σε λιγότερο απο 2 ώρες, το Πάτρα – Ανω Λιόσια το έκανα πάνω απο 3,5 ώρες. Σε κάθε στροφή και τρόμος, κάθε ευθεία και ενα Scania απέναντι ...
Ευτυχώς με τα πολλά φτάνω στα Λιόσια και εκεί καταλαβαίνεις τι συμαίνει ελληνική φιλοξενία. Ο Μίλτος μου ανοίγει το σπίτι του και με κάνει να νιώθω σαν να είμαι στο δικό μου, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ πολύ MILT.
Βραδιάζει και το πλοίο της ΑΝΕΚ με περιμένει στο λιμάνι να με κατεβάσει στη Κρήτη !!!
Κυριακή 1/8 και ώρα 07:15 μετά απο 8707 χιλιόμετρα και 21 μέρες μπαίνω στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης, είμαι πιά σπίτι.
Αντε και στη επόμενη !!!