Ειλικρινα δεν ξερω ποσο χρονο εμεινα εκει μεσα... Εχασα καθε εννοια του χρονου, της σκεψης, των συναισθηματων... Το μονο που μπορουσα να κανω μπροστα σε αυτο το θεαμα ηταν να "υπαρχω".... Και αν κρινω απο την απολυτη σιωπη και το μουδιασμα των επισκεπτων γυρω μου μαλλον δεν ημουν ο μονος που ενοιωθε ετσι....
Τα κερια και ο φωτισμος εκαναν την ατμοσφαιρα ακομα πιο κατανυκτικη....
Βγαινω εξω.... Ζωη, θανατος, ασφυκτιω, ανασσα ΤΩΡΑ!