Η εικονα που συναντησα ομως στη συνεχεια εμελλε να μεινει για παντα χαραγμενη στο μυαλο μου....
Στο δρομο προς το Wroclaw ειδα στον οριζοντα το απολυτο σκοταδι να σκιζεται απο δυνατες αστραπες... Καπου στο βαθος ειχε καταιγιδα και εγω πηγαινα προς τα κει... Τριγυρω το σκοταδι ειναι απολυτο... Απο οσο φωτιζουν οι προβολεις μου βλεπω οτι ειμαι σε μια τεραστια ευθεια και καπου στο βαθος βλεπω ενα μικρο φως...
Καθως πλησιαζα το μικρο φως εδειχνε να ειναι στη ακρη του δρομου... Τι ειναι αυτο;
Και εκει το ειδα. Και επαθα σοκ....
Μεσα στο σκοταδι και την ομιχλη, ενα ΚΡΑΝΟΣ μηχανης πανω σε ενα ξυλινο σταυρο, να φωτιζεται απο ενα σωρο μικρα κερια....
Εσβησα τη μηχανη, εβγαλα το κρανος και κατεβηκα. Δεν ειχα ξαναδει ποτε κατι τετοιο στη ζωη μου... Ενα αδερφι ειχε χαθει σε αυτο το σημειο που ημουν τωρα...
Μου θυμησε εναν αλλο αδερφο που εχασα το χρονο που περασε και ενας κομπος ανεβηκε στο λαιμο μου...
Μεσα στην απολυτη νυχτα, στο σκοταδι και την ερημια να δω ενα τετοιο θεαμα... Δεν ξερω αν μπορω να περιγραψω πως ενοιωθα...
Εκατσα εκει στο σκοταδι κοιταζοντας τα μικρα κερια να τρεμοπαιζουν και ευχηθηκα να ειχε καλους δρομους το παλικαρι... Αυτος εκανε πολυ πιο μακρυνο ταξιδι απο μενα....
