Ακριβως πισω απο τον κηπο αυτο ηταν ενα τεραστιο κτηριακο συγκροτημα εταιριων...
Καθισα και χαζεψα τα γραβατωμενα ρομποτακια που εβγαιναν κατα καιρους στο προαυλιο η στα μπαλκονια για να καπνισουν η να μιλησουν στο κινητο και σκεφτηκα: "Ποσο παραξενη ειναι αυτη η ζωη... Μεχρι πριν μια βδομαδα ημουν και γω σαν εσας: Ενα ακομα ασημαντο γραναζι σε μια τεραστια αχορταγη μηχανη, ενα γκριζο ρομποτακι φυλακισμενο στην καθημερινοτητα και τη ρουτινα... Ενω τωρα...."
Ειδα την αντανακλαση μου στο γυαλινο κτηριο και ειδα εναν αξυριστο, ατημελητο μηχανοβιο με τα δερματινα του να με κοιταει, και αυτος ημουν εγω!
Τωρα ημουν αυτο που παντα ονειρευομουν να γινω, ενας ταξιδιωτης του κοσμου, εστω και αν ηξερα οτι το ονειρο δεν κραταει για παντα...
Ποσο λεπτη ειναι λοιπον η γραμμη αναμεσα στο να ζουμε φυλακισμενοι στη ρουτινα για παντα απο το να ριξουμε μια κλωτσια περα και να φυγουμε μακρυα απο συμβασεις και καταναγκασμους....
Ενω σκεφτομουν ολ' αυτα η Alicja ηρθε με ενα μεγαλο χαμογελο και μου θυμισε το λογο που ημουνα εδω: το Ταξιδι!
Με την Αυρα ετοιμη και την Alicja γεματη προσμονη για το πρωτο μεγαλο της ταξιδι βγαλαμε τις απαραιτητες αναμνηστικες φωτογραφιες και ξεκινησαμε...
