Καθως πλησιαζαμε στην Βαρσοβια -την πρωτευουσα της Πολωνιας- ο δρομος ειχε πλεον ανοιξει αρκετα...
...ομως τωρα ειχαμε ενα αλλο προβλημα: Ο οριζοντας προς τα βορεια οπου κατευθυνομασταν ειχε σκοτεινιασει επικινδυνα και στο βαθος αστραπες επεφταν απο τα βαρια γκριζα συννεφα! Κατι που οταν εισαι αγκαλιτσα με το μωρο διπλα σε ενα τζακι ειναι μια χαρα... Οταν ομως εισαι πανω σε μια τιγκα φορτωμενη μηχανη και ο δρομος σε παει ντουγρου για το χαμο σιγουρα το ξανασκεφτεσαι...!
Απο πριν ηξερα οτι καποια μεγαλα μετωπα κακοκαιριας θα περνουσαν απο την περιοχη και θα ανεβαιναν προς τα βορειοανατολικα, αλλα ελπιζα οτι θα τα αποφευγαμε. (ειπαμε: ηλιθιωδως αισιοδοξος!)
Κυριολεκτικα τωρα ενοιωθα οτι επαιζα κυνηγητο με την καταιγιδα: μπροστα στο βαθος και αριστερα εβλεπα τις αστραπες να πεφτουν συνεχως και ο δρομος κατω ηταν βρεγμενος...
...αλλα απο δεξια το μπλε του ουρανου μας παρηγορουσε οτι ισως να το γλυτωσουμε το εργο...
Και μεχρι στιγμης ετσι εδειχνε... Περα απο μια μικρη βροχη που μας αναγκασε να κανουμε σταση για αδιαβροχα κλπ, δεν υπηρχε κατι αλλο αξιοσημειωτο και η πορεια συνεχιζοταν κανονικα.