2 η ωρα, μαυρο σκοταδι παντου και ο δρομος εμοιαζε με σκηνικο του Lost Highway του David Lynch. Η βροχη ειχε σταματησει εδω και ωρα αλλα ολα εσταζαν απο την υγρασια... Ο στενος δρομος χανοταν μεσα στο δασος σε ενα τουνελ απο δεντρα και μια παραξενη ομιχλη εκοβε κατα διαστηματα το δρομο στην μεση και σερνοταν στο εδαφος σαν ερπετο...
Περνουσα μεσα απο τα παραξενα σχηματα της ομιχλης και εμοιαζαν σαν φαντασματα που εφευγαν ενοχλημενα που τα ξυπνησαμε μεσα στην νυχτα...
Εμοιαζε σαν να ηταν ολο το δασος
ζωντανο και να αναπνεει... Η Ανασα του Δασους!
Τετοιες στιγμες ειναι τοσο δυσκολο να αποτυπωθουν σε φωτογραφιες και λογια, αλλα μενουν για παντα ανεξιτηλα χαραγμενες στο μυαλο...
Μεσα σε αυτο το ανατριχιαστικο σκηνικο ο δρομος μας εβγαλε τελικα στο χωριο Ruciane-Nida, λιγο πριν τον προορισμο μας, οπου μας περιμενε ακομα μια εκπληξη. Μπροστα μας ο δρομος ηταν κλειστος απο ενα σωρο μπαζα, πορτοκαλι κωνους, σακκια με αμμο και πινακιδες που προειδοποιουσαν για εργα! Τωρα;
Το να περασουμε απο αλλο δρομο δεν ηταν στις επιλογες, μιας και αυτος ηταν ο κυριος (και μονος) δρομος που οδηγουσε στον προορισμο μας.
Εκει θυμηθηκα οτι περιπου 30 χιλιομετρα πιο πριν ειχα δει μια πινακιδα που ανεφερε κατι για εργα αλλα αναθεμα αν θα γυριζα πισω μετα απο τετοιο ταξιδι!
Ενω σκεφτομασταν τι να κανουμε, παρατηρησα οτι στο πλαι των εργων υπηρχε ενα μικρο μονοπατι στο δρομο (προφανως για τους πεζους) και απο την αλλη μερια ο δρομος φαινοταν απολυτα καλος! Γιατι τον ειχαν κλεισει το δρομο τοτε;
Πλησιασα και ειδα οτι ισα που χωρουσε να περασει η Αυρα απο εκει. "Το καλο το παληκαρι" σκεφτηκα και προσεκτικα περασαμε απο την αλλη.
Αν νομιζατε ομως οτι η περιπετεια ειχε τελειωσει κανατε λαθος! Ακριβως διπλα απο τα εργα ηταν ενα ανοιχτο (στις 3 το πρωι!) βενζιναδικο και εκει καθονταν καποιοι αστυνομικοι και κ@λοβαρουσαν!
Φανταστειτε τωρα το σκηνικο: να εισαστε ενας βαριεστημενος μπατσος στη μεση του πουθενα και της αγριας νυχτας και ξαφνικα μπροστα σου να εμφανιζεται μια κατακοκκινη σπορ μηχανη τιγκα φορτωμενη και 2 αναβατες να ψαχνουν το που θα πανε!
Πριν προλαβω να συνειδητοποιησω τι ειχε γινει, ο ενας απο αυτους ηταν διπλα μας και μιλουσε στην Alicja με αυστηρο τονο, η οποια ειχε ασπρισει σαν το πανι!
- Τι σου λεει; τη ρωτησα.
- Μου ειπε οτι απο εκει που περασαμε ηταν
γεφυρα υπο κατασκευη (!!!) και η διελευση απαγορευοταν και θελει να μας γραψει!
Γεφυρα;;!;! Δεν ειχε καμια ενδειξη σχετικη! Πως δεν πεσαμε μεσα...
Στιγμιαια περασε μπροστα μου η εικονα της μηχανης, εμας και ολων των λοιπων συμπραγκαλων να φευγουμε ολοι μαζι κουβαρια μεσα στο ποταμι. Εδιωξα την εικονα απο το μυαλο μου και γυρισα στον ...σεριφη Rosco που νομιζε οτι ειχε πιασει τον Καρλος το τσακαλι και του ειπα αταραχος σε φαση εγκο τουριστ ντεν κσερει: "Ok Ok! Για Wygryny παμε καλα; WYGRYNY! Απο εδω;"
Ο τυπος κοντοσταθηκε σαστισμενος, και ψελλισε μερικες μπερδεμενες οδηγιες για τον προορισμο μας.
Γυρισα και του ειπα χαμογελαστα: "Οκ οκ, ευχαριστουμε!" και πριν καταλαβει τι ειχε γινει ειχαμε γινει καπνος!
