Εδω ομολογω οτι περιμενα να φαμε αρκετο χρονο σε διαδικαστικα, ελεγχους κλπ, αλλα για αλλη μια φορα τα συνορα ηταν ανυπαρκτα.
Παλια, απροσωπα και παρατημενα κτηρια με πινακιδες σε ρωσικα...
Εδω ηταν ισως το μονο μερος που θυμιζε το σοβιετικο παρελθον της χωρας. Φανταστηκα πως θα ηταν αυτο το μερος ενα γκριζο χειμωνιατικο πρωινο πριν 20 χρονια και ανατριχιασα...
Σταματησα σε ενα μικρο κτηριο που ανεφερε κατι για βινιετες και αδειες. Σκεφτηκα οτι θα χρειαζομουν να παρω καποιο σημα για την κινηση στη χωρα. Το τελευταιο που ηθελα ηταν να πρεπει να εξηγω στους αστυνομους που με εχουν σταματησει γιατι δεν εχω τα καταλληλα σηματα για την κινηση στους δρομους αυτης της αγνωστης χωρας.
Μπηκα μεσα. Το μερος θυμιζε εντονα ελληνικη εφορια της δεκαετιας του 70. Πισω απο το γκισε μια θεορατη οξυζεναρισμενη μουμια -προφανως απομειναρι του σοβιετικου μπλοκ- με κοιταζε καλα καλα.
- Ε, ναι, γεια σας.
- ...
- Εεεε, βινιετα; Μπιλιετ; Φορ δε ροουντ;
- Μοτορσκι;
- Ντα, ειπα (βλακωδως μιας που τα Λιθουανικα εχουν οση σχεση με τα Ρωσικα οσο η Britney Spears με το ταλεντο)
Κουνησε το κεφαλι και ειπε: Νιετ βινιετα!
Δεν χρειαστηκε να μου το πει δευτερη φορα. Καβαλησαμε και φυγαμε στα γρηγορα ελπιζοντας οτι η μουμια ειχε δικιο και δεν χρειαζομασταν καποιο σημα και δεν βαριοταν απλα να μας εξυπηρετησει!
