Καπου εκει κοπηκαν και οι ευγενειες και οι ντροπες και ολα! Επιστρατευοντας την δεξιοτεχνια στις διηθησεις που μου ειχαν χαρισει τα χρονια κινησης στη μπαχαλουπολη (βλ. Αθηνα) αρχισα να περναω αναμεσα στα σχεδον ακινητοποιημενα αυτοκινητα και τελικα βγηκαμε στα περιχωρα της πολης.
Ο ηλιος επεφτε στον οριζοντα, ο ουρανος ειχε αρχισει να μαζευει αρκετα συννεφα και το φως ολο και λιγοστευε. Ειχα πανω απο 200 χιλιομετρα μεχρι τον προορισμο μου στο Šiauliai και ηδη ειχε πιασει να βραδιαζει! Γαμωτο! Αυτο δεν ειναι
καθολου καλο!
Ομως αυτο που ειχα σκοπο να δω απλα
ΔΕΝ ΕΠΑΙΖΕ να το εχανα! Ηταν ωρα να τα παιξω ολα για ολα: κατεβασα κεφαλι και κολλησα το γκαζι στο τερμα! 140, 160, 180, 220, 240... Το σκισιμο που εφαγε η μηχανη δεν περιγραφεται! Το μονο που ελπιζα ηταν να μην με μετρησουνε γιατι θα ανοιγανε τα μπουντρουμια της KGB για παρτη μου!
Τουλαχιστον η εθνικη οδος ηταν σχεδον αδεια και μου επετρεπε να κραταω υψηλες ταχυτητες χωρις να ενοχλω αλλους οδηγους. Απο ενα σημειο ειχα βρει και ενα καλο κολπο: οταν εφτανα κοντα σε καποιο οχημα εκοβα σε φυσιολογικες ταχυτητες και αφου προσπερνουσα με προσοχη ανεβαζα ταχυτητητα, οποτε ετσι δεν προκαλουσα με το να περναω διπλα απο τα αλλα οχηματα με +100.
Τα χιλιομετρα μεχρι το Panevezys εφυγαν σε χρονο μηδεν, αλλα το ιδιο εκανε και η βενζινη, μιας που η Αυρα σε αυτες τις ταχυτητες επινε τη μανα και τον πατερα της. Αναγκαστικη σταση λοιπον εξω απο την πολη για ανεφοδιασμο. Ο εκνευρισμος μου που ειχαμε χασει τοση ωρα βγαινοντας απο την πολη ειχε πιασει κοκκινα και χειροτερεψε οταν ειδαμε οτι στο βενζιναδικο δεν δεχονταν ευρω η καρτες, παρα μονο Lita, και εμεις δεν ειχαμε αρκετα. Η λυση δωθηκε σε κοντινο πολυκαταστημα οπου βρηκα ATM και εβγαλα χρηματα για τον ανεφοδιασμο χωρις να χασουμε ετσι πολυ χρονο.
Ομως δεν τα ειχαμε καταφερει ουτε κατα διανοια ακομα: Η μερα εφευγε και το GPS εδειχνε οτι ειχαμε αλλα 100+ χιλιομετρα -ολα σε επαρχιακους πλεον!
Ειχα αρχισει να χανω τις ελπιδες μου για να ειμαστε στον προορισμο μας πριν δυσει, αλλα τι να καναμε; Επρεπε να το παλεψουμε!
Ανοιξα το γκαζι τερμα και η μηχανη ξεχυθηκε δυνατα μπροστα τραβωντας μια μεγαλοπρεπεστατη σουζα διαρκειας χαριζοντας θεαμα στους περαστικους της πολης.
Οι φοβοι μου περι επαρχιακου δρομου αποδειχτηκαν παντελως αβασιμες. Ο δρομος ηταν μεν στενος με 2 λωριδες αλλα η χαραξη ηταν φανταστικη! Ανοιχτες ευθειες και παρατεταμενες καμπες με σωστη κλιση και απεριοριστη ορατοτητα, κορυφαια προσφυση και ουτε ιχνος λακουβας... κανονικο λουνα παρκ! Ανεβασα ρυθμο σε επιπεδα που χωρις υπερβολη, δεν νομιζω να ειχε δει πολλες φορες στο παρελθον αυτος ο δρομος... Τι βαλιτσες, τι δικαβαλο, τι φορτιο... Ολα κατω! Απο στιγμη σε στιγμη περιμενα να ακουσω τις βαλιτσες να βρισκουν στο εδαφος -δεν ηξερα αν θα φταναμε στο Šiauliai εγκαιρως αλλα τουλαχιστον μεχρι εκει θα του επινα το αιμα!
Το πιο ευχαριστο ομως ηταν οτι οσο πιο βορεια πηγαιναμε τοσο ο καιρος ανοιγε και το φως της ημερας κρατουσε ακομα!
