Ποση ωρα μειναμε εκει δεν ξερω... Σε τετοιες περιπτωσεις τετοιες εννοιες χανουν το νοημα τους και μοιαζουν τοσο ανοητες και μικρες... Το μονο που ξερω ειναι οτι καθως η νυχτα πλεον επεφτε ενοιωθα να τρεμω ολοκληρος και δεν ηταν απο το κρυο της βραδιας...
Χανομουν στα δρομακια του λοφου αναμεσα στους σταυρους και ηθελα να αγγιζω τα πραγματα γυρω μου για να νοιωθω οτι ειναι αληθινα. Κατι να μου πει οτι ολο αυτο το ζουσα πραγματικα και δεν ηταν ολο μεσα στο μυαλο μου.
Κατεβηκα απο το λοφο και η γνωριμη οψη της Αυρας που περιμενε στο πλαι του δρομου ηταν ενα ευπροσδεκτο ξυπνημα που με επανεφερε στην πραγματικοτητα.
Ηταν ομως σχιζοφρενικο: οσο ενοιωθα την αναγκη να φυγω απο εκει, αλλο τοσο ηθελα να μεινω για παντα...
Ομως ηξερα οτι δεν γινοταν: "Συνελθε και ξεκινα! Εχουμε να φτασουμε στη Λετονια αποψε!" σκεφτηκα και εβαλα μπροστα...
Ευτυχως απο εδω που ημασταν μας χωριζαν μονο 80 χιλιομετρα για την Ριγα, την πρωτευουσα της Λετονιας, κατι εξαιρετικα καλοδεχουμενο μετα απο ολη αυτη τη μερα!
Στο δρομο η διαδρομη περνουσε διπλα απο πυκνα δαση και μια λεπτη ομιχλη εβγαινε απο τα δεντρα προσδινοντας εναν τονο μυστηριου στην ατμοσφαιρα... Ανατριχιλα...
