Στο τελευταιο βενζιναδικο πριν τα συνορα καναμε μια μικρη σταση για ανεφοδιασμο και με τη βοηθεια μερικων τσιπς και νερου που ειχαμε μαζι στησαμε ενα αυτοσχεδιο πικνικ επι τοπου.
Συντομα θα ημασταν Riga οποτε θα τρωγαμε εκει. Τουλαχιστον αυτο ηταν το σχεδιο...
Μια ανασα απο τα συνορα πλεον και γυρω επεφτε απολυτη ερημια. Αραια και που περνουσε καποιο αυτοκινητο απο το αλλο ρευμα και στιγμιαια ενοιωσα μια απεραντη μοναξια να με τυλιγει...
Συνορα Latvia, 9:52 μμ
Μπαινουμε στην δευτερη πιο μυστηριωδη χωρα του ταξιδιου μας...
Σε μια δραματικη αντιθεση με την Λιθουανια οι δρομοι εδω ηταν ΑΘΛΙΟΙ! Λακουβες, νεροφαγωματα, και αντι για ασφαλτο τσιμεντοπλακες -προφανως ενα κληροδοτημα απο την εποχη της Σοβιετικης Ενωσης.
Η ωρα ηταν πλεον 10 το βραδυ και το σκοταδι πυκνο. Η μηχανη κοπανουσε συνεχως πανω απο της ανωμαλιες του δρομου και εγω ειχα αρχισει να φοβαμαι πολυ για τις βασεις των GIVI -αν συνεχιζαμε ετσι με εβλεπα να μαζευω βαλιτσες και πραγματα απο τα διπλανα χωραφια! Το θερμομετρο της μηχανης εδειχνε 10 βαθμους και η πυκνη ομιχλη που επικρατουσε ολοκληρωνε το σκηνικο της συμφορας ιδανικα... Υπο αυτες τις συνθηκες αναγκαζομουν να κραταω πολυ χαμηλες ταχυτητες αλλα τουλαχιστον ημασταν κοντα στον προορισμο μας!
Σχεδον 2 ωρες αργοτερα μπαιναμε στην Riga. Περασαμε μια μεγαλη γεφυρα πανω απο τον ποταμο Daugava και απεναντι εβλεπα ενα θεαμα που δεν περιμενα: μεγαλοι ουρανοξυστες, γερανοι κατασκευων, λιμανι, και πυκνη δομηση με τεραστιες πολυκατοικιες και κτηρια. Ηταν μια μεγαλη βιομηχανοποιημενη πολη, κατι που δεν με ξετρελλαινε κιολας.
Κατευθυνομασταν για το Riga City Camping -το μονο camping που ειχα βρει στην πολη, το οποιο βρισκοταν σε ενα μικρο μακροστενο κομματι γης (δεν το ελεγες νησι) απεναντι απο την κυρια πολη. Το "νησι" ηταν γεματο μεγαλες αποθηκες και εταιριες. Εμοιαζε να ειναι βιομηχανικο παρκο;
Στο camping τα πραγματα δεν αλλαξαν: το μερος δεν εμοιαζε καθολου με την κλασσικη εικονα που εχουμε για τα campings με τα δεντρακια τους, τη θαλασσα μπροστα κλπ.
Αυτο ηταν μια μεγαλη επιπεδη εκταση χωρις καμια βλαστηση, χωρισμενη σε ισα τετραγωνα με γκαζον.
Ακριβως στη μεση ηταν ενα τεραστιο κτηριο που εδειχνε να ειναι η reception (αν και ημουν σιγουρος οτι δεν επιανε ολο αυτο το χωρο) και στην κατω ακρη του camping ενα αλλο εξισου μεγαλο κτηριο με τα λουτρα και WC.
Παρα το προχωρημενο της ωρας, αρκετα νεα παιδια καθονταν εξω απο σκηνες πινοντας μπυρες και κανοντας μπαρμπεκιου -ενα ομορφο θεαμα σε ενα καπως παραξενο εμφανισιακα camping. Η σκηνη στηθηκε γρηγορα και ολα τα πραγματα ετοιμαστηκαν ευκολα χαρη στα αυτοφουσκωτα στρωματα και μαξιλαρια που ειχαμε μαζι, οποτε συντομα ημασταν ετοιμοι για εναν απολαυστικο υπνο.
Ξαπλωμενος σκεφτομουν ολα οσα ειχαμε δει σημερα. Η μερα αυτη ηταν ενα μαθημα στην ανθρωπινη φυση.
Οι ανειπωτες θηριωδιες των σφαγεων της KGB και απο την αλλη η συγκλονιστικη δυναμη της πιστης και ελπιδας των καταπιεσμενων και πονεμενων. Απο το απολυτο σκοταδι της φρικης στο πιο λαμπρο φως της αγαπης.
Δυο μερη τοσο διαφορετικα οσο η κολαση και ο παραδεισος, αλλα και ταυτοχρονα τοσο αλληλενδετα μεταξυ τους. Το ενα ειχε φερει το αλλο.
"Ο ανθρωπος ειναι ικανος για το συγκλονιστικοτερο θαυμα και το φρικιαστικοτερο εγκλημα τελικα" σκεφτηκα.
Ενω το μυαλο μου πασχιζε να συνειδητοποιησει οσα ειχαμε δει σημερα ακουσα την Alicja να λεει: "Νικο; Μηπως βρεχει; Ακουω ενα ταπ ταπ ταπ στη σκηνη."
Κοιταξα εξω -ψιχαλιζε. "Δεν ειναι τιποτα! Ενα ψιλοβροχο ειναι. Μεχρι το πρωι θα εχει περασει!" ειπα. Που να ηξερα...
{Συνεχιζεται...}