Στο δρομο παρα τη βροχη οι τουριστες επεμεναν να τριγυριζουν και σκεφτομουν οτι με καλο καιρο εδω θα πρεπει να γινοταν πανικος!
Το περπατημα ομως μας ειχε ανοιξει την ορεξη και αφου συνεχιζε να βρεχει, τι καλυτερο απο το να δουμε το αλλο μεγαλο αξιοθεατο της χωρας: την τοπικη κουζινα!
Ο οδηγος για αλλη μια φορα δεν θα μπορουσε να μας ειχε προτεινει ενα καλυτερο μαγαζι! Φτιαγμενο με πετρα και σκαλιστο ξυλο, μου θυμιζε εντονα Βαυαρικη μπυραρια, κατι που μου αρεσε ιδιαιτερα.
Ο κοσμος μεσα ηταν πολυς -παντα μια ενδειξη καλου φαγητου- η οποια επιβεβαιωθηκε οταν ειδαμε την ποικιλια που ειχε! Το μαγαζι ηταν σε στυλ self service με μεγαλους παγκους οτι μπορει να φανταστει κανεις απο ορεκτικα, φαγητα, σαλατες, επιδοπια, γλυκα, ποτα...
Καπου εκει συνειδητοποιησα οτι ειχαμε να φαμε 2 μερες (την προηγουμενη μερα την ειχαμε βγαλει ολη με ενα σακουλακι τσιπς στα συνορα με τη Λιθουανια!), οποτε καταλαβαινετε τι με επιασε! Τα ηθελα Ο Λ Α ! ! ! !
Δεν προλαβαινα να γεμιζω πιατα! Απο τη μια η φωνη της λογικης μου ελεγε οτι οταν εχεις μπροστα σου ταξιδι δεν πρεπει να τρως πολυ, αλλα απο την αλλη ηταν μια φωνη που φωναζε "ρε δε γ@μιετ@ι και το ταξιδι και ολα! Φατα ολα!!"
Περιττο να πω ποια επικρατησε!
Κατσαμε να απολαυσουμε τις τοπικες σπεσιαλιτε σε ενα πραγματικα κουκλιστικο σημειο του μαγαζιου που εμοιαζε με παλιο bistro του '50.
Η πρωινη ταλαιπωρια και οι ωρες που φαγαμε πακεταροντας μεσα στη βροχη τωρα εμοιαζαν μακρυνη αναμνηση...
