Ο δρομος μπροστα συνεχιζε στο ιδιο μοτιβο με το δρομο της Λετονιας. Απιστευτα τεραστιες ευθειες που δεν τελειωναν πουθενα... 20 χιλιομετρα τωρα δεν ειχα δει εστω και την παραμικρη καμπη! Τι πραγμα ηταν αυτο;!;
Οι ανθρωποι εδω ειχαν απλα χαραξει μια ατελειωτη ευθεια γραμμη μεσα απο τα δαση και την ειχαν κανει εθνικο δρομο...
Αλλη μια αγνωστη σε μενα χωρα ανοιγοταν μπροστα μου και ΚΑΜΙΑ σχεση δεν ειχε με την εικονα του παλιου σοβιετικου μπλοκ που ειχα στο μυαλο μου!
Κουκλιστικα σπιτια προσεγμενα σε καθε λεπτομερεια, πεντακαθαροι δρομοι χωρις ιχνος σκουπιδιου, καταπρασινοι και φροντισμενοι κηποι...
Ημασταν πλεον ξεκαθαρα στο Βορρα και φαινοταν παντου!
Ακομα και τα παλιοτερα σπιτακια ειχαν κατι το παραμυθενιο πανω τους...
...ενω εξω απο την πολη ο καιρος επιτελους ανοιξε χαριζοντας μας ενα μοναδικο θεαμα. Ηταν σαν μια εκρηξη ηλιου που εβαφε ιδανικα το τοπιο...
