[Ταξιδευτης]

Κατεβηκαμε για πρωινο στη μεγαλη κουζινα του Hostel. Ο χωρος ηταν φωτεινος, φιλοξενος και γεματος με μακροστενα τραπεζια στα οποια καθονταν ηδη καποια νεαρα παιδια απο διαφορες χωρες για το πρωινο τους. Ποσο μου αρεσουν τετοια μερη!

Ηταν ευκαιρια να μελετησω λιγο τον οδηγο της πολης...

Η παλιά πόλη είναι ένα ζωντανό μουσείο όπου κρύβεται μια μεσαιωνική πόλη που αναπτύχθηκε στη διάρκεια των αιώνων ­ με πολλά χιλιόμετρα πλακόστρωτων δρόμων, οι οποίοι ποτέ δεν συναντιούνται σε γωνία 90 μοιρών.
Από τα πρώτα λεπτά μιας βόλτας στα στενά δρομάκια της, για ένα είναι κανείς σίγουρος: ότι θα χαθεί. Αλλά αυτό δεν αποτελεί ποτέ πρόβλημα για τον επισκέπτη του Ταλίν. Είναι μάλλον ευχαρίστηση.
Αλλωστε μετά από μερικές στροφές ένα σήμα κατατεθέν, από τα πολλά της πόλης, όπως το Δημαρχείο, η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, τα τείχη της πόλης θα εμφανιστεί ξαφνικά μπροστά του. Στη διαδρομή οπωσδήποτε θα περάσει μπροστά από κάποια γκαλερί ­ μία από τις δεκάδες που έχουν ανοίξει τα τελευταία χρόνια ­ όπου φιλοξενούνται έργα εσθονών αλλά και διεθνών καλλιτεχνών. Αν μάλιστα σταθεί τυχερός μπορεί να παρακολουθήσει μια δημιουργική παράσταση ηθοποιών, οι οποίοι συχνά εγκαταλείπουν τις κλειστές αίθουσες των θεάτρων για να ερμηνεύσουν έργα στο φυσικό σκηνικό της πόλης.

Χωρίς να το καταλάβει ο επισκέπτης μπορεί επίσης να βρεθεί σε ένα κοντσέρτο, ακολουθώντας απλώς τους ήχους της μουσικής που πλανώνται στον αέρα. Οι μουσικοί συχνάζουν συνήθως γύρω από την πλατεία του Δημαρχείου. Οποιος όμως έχει τα αφτιά και τα μάτια του ανοιχτά θα απολαύσει μικρές συναυλίες σε απρόσμενα σημεία της πόλης ­ όπως, για παράδειγμα, στο δομινικανό μοναστήρι. Πολλές εκκλησίες συχνά φιλοξενούν ρεσιτάλ εκκλησιαστικού οργάνου αλλά και βραδιές σπιρίτσουαλ και τζαζ.

Το Jazzkaar κάθε άνοιξη έλκει χιλιάδες τουρίστες και μουσικούς από όλον τον κόσμο. Βέβαια τα φεστιβάλ εδώ δεν σταματούν στην τζαζ αλλά περιλαμβάνουν από μουσική μπαρόκ ως τους πλέον σύγχρονους ήχους και από τις σλαβικές παραδόσεις ως τους πλέον μοντέρνους χορούς.

Δεν είναι όμως μόνο οι εκδηλώσεις που έλκουν τους τουρίστες αλλά η ιστορία της χώρας. Γι' αυτό άλλωστε η UNESCO αναγνώρισε το Vanalinn ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Πράγματι, από τον λόφο Toompea διακρίνονται καθαρά τα 650 χρόνια της ιστορίας της πόλης. Κοντά στο κτίριο του Κοινοβουλίου και στην ορθόδοξη ρωσική εκκλησία του 19ου αιώνα βρίσκεται η πρώτη χριστιανική εκκλησία της Εσθονίας και στενά δρομάκια που διατηρούνται ανέπαφα από τον 14ο αιώνα.

Από τον ίδιο λόφο φαίνεται καθαρά και η υπόλοιπη πόλη και ιδιαίτερα το λιμάνι, όπου εμπορικά και επιβατηγά πλοία αράζουν στη σειρά, απόδειξη ότι η θάλασσα θα είναι πάντα η πιο σημαντική πύλη εισόδου στην Εσθονία. Πάνω από τις κόκκινες στέγες των παλιών σπιτιών και των πύργων προβάλλουν οι οβελίσκοι, οι οποίοι ευθύνονται για την ιδιαίτερη εικόνα του ουρανού πάνω από το Ταλίν εδώ και αιώνες: του St Olaf που νεύει στους ναυτικούς που περνούν ανοιχτά της πόλης του Αγίου Νικολάου, η οποία χρειάστηκε περισσότερο από μισό αιώνα για να χτιστεί, του δημαρχικού μεγάρου κτλ.

Λίγο πιο κάτω, στην κεντρική πλατεία και στα στενά γύρω από αυτήν, βρίσκονται δεκάδες μικρά εστιατόρια και μπιραρίες. Πρόκειται για μικρούς όμορφους χώρους (με τραπεζάκια έξω το καλοκαίρι) στα ισόγεια παλιών μεσαιωνικών σπιτιών, οι οποίοι έχουν αναπαλαιωθεί με ιδιαίτερη προσοχή ώστε να μην αλλοιώνονται τα βασικά χαρακτηριστικά των κτιρίων.