[Ταξιδευτης]

Δενοντας στο Rostock η κατασταση ειχε αλλαξει εντελως! Ο ουρανος ηταν καταγαλανος, ο ανεμος ειχε πλεον κοπασει τελειως και επικρατουσε μια ωραιοτατη καλοκαιρινη ζεστη λες και δεν ειχε συμβει ποτε τιποτα.

Αυτο ηταν! Βγηκαμε στην εθνικη και η Αυρα αρχισε να καταπινει τα χιλιομετρα οπως ο Pacman τα καραμελακια.
Ειχε πλεον νυχτωσει οταν φτασαμε στο Cottbus κοντα στα συνορα με την Πολωνια...
Μεχρι εδω τα πραγματα ειχαν κυλισει τελεια. Ειχαμε ηδη γραψει πανω απο 350 χιλιομετρα απο το Rostock αλλα δεν νοιωθαμε καμια κουραση.

Μπαινοντας ομως στην Πολωνια το σκηνικο αλλαξε αποτομα: οι μεταξενιοι δρομοι των Autobahn εδωσαν τη θεση του σε ...τσιμεντοπλακες που καθε 20 μετρα διακοπτονταν κανοντας τη μηχανη να κοπαναει και να χοροπηδαει σαν κατσικι. Εμεναν 200 χιλιομετρα για τον προορισμο μας αλλα ετσι που πηγαιναμε μεχρι να φταναμε δεν θα εμενε ουτε το πλαισιο!!

Αρκετα βασανιστικα χιλιομετρα αργοτερα σταματησαμε σε ενα βενζιναδικο οπου με φρικη με ενημερωσαν οτι το χαλι αυτο συνεχιζοταν για αλλα 50-60 χιλιομετρα! Μην εχοντας αλλη επιλογη αναγκαστηκα και εβαλα το GPS να παρακαμψει την "εθνικη" και ξεκινησαμε να παμε απο τους επαρχιακους δρομους.

Το σκηνικο ηταν ζοφερο: μεσα στη καταμαυρη νυχτα να διασχιζουμε τους πιο στενους δασικους δρομους που χωραει ο νους... Πολιτισμος πουθενα. Αριστερα και δεξια ατελειωτα τειχη απο δεντρα και ο δρομος στην ευθεια οσο φωτιζαν οι προβολεις χανοταν μεσα στο δασος!
Και εμεις βεβαια να μην εχουμε την παραμικρη ιδεα για το που πηγαιναμε...

Ηταν περασμενα μεσανυχτα πλεον και η κουραση της ημερας ειχε αρχισει να μου βγαινει σε εντονο βαθμο... Το μονο που ηθελα ηταν εναν ανοιχτο δρομο, να το καρφωσω και να φαω τα χιλιομετρα για το Wroclaw. Αντι για αυτο ομως πηγαιναμε με 40-50 ολο και πιο βαθια στο δασος και απλα ελπιζαμε οτι το GPS ηξερε που μας παει...
Σε ενα σημειο εφτασα σε οριακο επιπεδο. Το GPS ηθελε να στριψουμε μεσω ενος χωματοδρομου και εγω αμφιβαλλοντας για την επιλογη του αποφασισα να συνεχισω ευθεια.
Το μονο που καταφερα ηταν να χαθουμε τελειως. Φτασαμε σε ενα οικισμο με μια χουφτα σπιτακια και εκει πλεον δεν αντεξα αλλο! Πονουσα σε ολο μου το σωμα, και ηθελα να πεταξω τη μηχανη και να πατησω ενα κουμπι και να βρισκομαι στο σπιτι ξαπλωμενος! "Δεν αντεχω αλλο! Πως θα βγουμε απο αυτο το λαβυρινθο ρε !@@$$#%#%# μου!!!"

Οι φωνες ομως δεν βοηθουσαν σε κατι. Πηρα βαθια ανασσα, και γυρισα στο χωματοδρομο. Ευτυχως το χωματινο κομματι ηταν μολις λιγα μετρα και η συνεχεια ηταν ευκολη.
Οι μικροι δασικοι δρομοι μας εβγαλαν τελικα στους μεγαλυτερους επαρχιακους που μας οδηγησαν στον προορισμο μας.

Η ωρα ηταν 2 το πρωι οταν με ανακουφιση μπηκαμε στο σπιτι... Ενα περιεργο συναισθημα με κυριεψε. Μια εντονη χαρα, οπως οταν εχεις μολις φερει εις περας μια μεγαλη και δυσκολη δουλεια μετα απο καιρο.

Κοιταξα το GPS. Ειχαμε κανει 800 χιλιομετρα σημερα, ταξιδευοντας ουσιαστικα ολη τη μερα σε ολων των ειδων τους δρομους. Oχι και ασχημα!