Και μονο στη θεα αυτου του αριθμου μου κοβονταν τα ποδια! Θα καταφερνα να βγαλω τοσα πολλα χιλιομετρα μεσα σε μια μερα και μετα απο ολο αυτο το καιρο ηδη πανω στη σελα;
Και εκει που νομιζα οτι δεν θα μπορουσε να ειναι πιο δυσκολη η κατασταση, ηρθαν τα μετεωρολογικα δελτια και δεσαμε: για σημερα ειχαν εκδοθει δελτια εκτακτων καιρικων φαινομενων για ολη τη Γερμανια! Απο το απογευμα προβλεπονταν σφοδρες καταιγιδες και θυελλωδεις ανεμοι, ενω για Αυστρια και Ιταλια εδιναν βροχες ολη τη νυχτα. Τον ηπιαμε!
"Ηρεμησε. Η νυχτα θα σε βρει στη σελα ετσι και αλλιως. Κατσε να φας ενα ωραιο πρωινο, να οργανωθεις με την ησυχια σου και βλεπουμε τι κανουμε." σκεφτηκα.
Ετσι και εγινε. Ο κομπος στο λαιμο αφου επρεπε να φυγω δεν ελεγε να περασει, αλλα ο ενδιασμος μου για την αποσταση και τις συνθηκες που ειχα μπροστα μου επισκιαζε ολα τα υπολοιπα συναισθηματα...
Οι επομενες ωρες ηταν δυσκολες. Τελειωσαμε το πρωινο μας, φορτωσα με την ησυχια μου τη μηχανη, εβαλα ολα τα πραγματα που θα ειχα στη σελα μεσα σε σακουλες σκουπιδιων (μιας που τη βροχη την ειχα σιγουρη) και ολα ηταν ετοιμα.
Ομως δεν ηθελα να φυγω. Περνουσαμε τοσο ομορφα ολο αυτο το καιρο, και η αναχωρηση σημαινε την αρχη του τελους αυτης της περιπετειας. Ομως οι αναθεματισμενες υποχρεωσεις δεν ξερουν απο τετοια και δεν περιμενουν κανεναν.
Αφου πλεον ειχε μεσημεριασει δεν μπορουσα να αναβαλλω αλλο το αναποφευκτο. Με βαρια καρδια αποχαιρετησα την Alicja και τους γλυκυτατους γονεις της και κατεβηκα στην αυλη οπου με περιμενε η Αυρα φορτωμενη. Γαμωτο! Αυτη ηταν η πιο δυσκολη στιγμη του ταξιδιου μου...
Βγαινοντας απο την κινηση της πολης στην εθνικη η διαθεση μου αρχισε να φτιαχνει λιγο. Ειχα πλεον βγει στο δρομο. Τωρα δεν υπηρχε γυρισμος. Τα συννεφα ηταν αρκετα αλλα ο ηλιος που εμφανιζοταν κατα διαστηματα βοηθουσε να διατηρω μερικες ελπιδες οτι ισως να γλυτωνα την κακοκαιρια. Που να ηξερα...
