[Hekima]

Η γιορτή της γυναίκας σήμερα,

δεν φοράει ακριβά ρούχα ούτε κάνει μποτοξάκια, έχει ρυτίδες από τις έγνοιες τους κόπους τους φόβους. Είναι αφοσιωμένη στην οικογένειά της έχει μυαλό να δουλεύει. Έχει τα μάτια των γυναικών της Γάζας, τα χέρια ταλαιπωρημένα απ' το μεροκάματο, έχει τα πόδια κάθε προσφυγοπούλας που περπατάει μέρες ολόκληρες, ζητώντας μια καλύτερη ζωή.

Είναι μετανάστρια αλλά δεν έσκυψε ποτέ το ανάστημα της.
Έχει μάθει να αντέχει και να πολεμά με θεριά και ανθρώπους, με τη βία την κακοποίηση την αδικία.

Ξέρει να σηκώνει το ποτήρι με το κρασί, και να κατεβάζει τα φαρμάκια κάτω να σιωπά να υπομένει.

Έχει το κούτελο της στραμμένο στον ήλιο, σαν τις αγρότισσες που ποτίζουν ιδρώτα τα χωράφια.

Παλεύει με τον καρκίνο του στήθους, την οστεοπόρωση, την εμμηνόπαυση, τις ορμόνες και τους πόνους της γέννας, κρατώντας σφιχτά το χέρι του συντρόφου της.

Ξέρει καλά, πως πια δεν είναι γυναίκα εναντίον άντρα, γιατί το κεφάλαιο και οι δυνάστες δεν έχουν φύλο.

Θυμάται καλά, όλες εκείνες που πάλεψαν κάποτε για την σημερινή γιορτή, και τιμά όσες συνεχίζουν ακόμα να αντέχουν.

Αφιερωμένο στη μητέρα μου μετανάστρια Γερμανίας 1960