(για το συγκεκριμενο διηγημα αφορμη σταθηκε μια παλια ιστοριουλα του αγαπημενου Κωστη Γκιμοσουλη και ειναι προφανως καθαρη φαντασια... αλλα και παλι μπορει και οχι...)
Τραβηξα μια τελευταια, βαθεια τζουρα απο το τσιγαρο. «Καποτε πρεπει να τον κοψω αυτο το διαολο», σκεφτηκα.
Το πεταξα στο χωμα και το πατησα βαθια στο βρεγμενο χωμα με τη μποτα μου να σβησει. Μακαρι και οι σκεψεις που με στοιχειωναν να εσβηναν τοσο ευκολα.
Εφερα στο νου μου το περασμενο βραδυ. Θυμαμαι οτι ειχα μολις γυρισει απο την βραδυνη μου περιπλανηση στην κοιμησμενη πολη οταν χτυπησε το κινητο. Καποτε ενας τρελλος μου ειχε πει οτι οταν το τηλεφωνο χτυπησει μεσα στην αγρια νυχτα δεν ειναι ποτε για καλο. Τελικα ειχε δικιο.
«Θελω να σε δω»
Πως μπορουν 4 μικρες λεξεις να τσακισουν εναν ανθρωπο; Ξεπερναμε, ξεχναμε, αλλαζουμε σπιτια, δουλειες, σχεσεις και λεμε με στομφο οτι αλλαξαμε… Παταμε γερα στα ποδια μας τωρα! Ναι, καλα μαλ@κα! Και μετα ερχεται μια μικρη κουβεντα, σαν ψιθυρος σε ονειρο, για να τα ριξει ολα κατω σαν τραπουλοχαρτα και καθεσαι εσυ τωρα να χαζευεις τα ερειπια και αναρωτιεσαι τι στο διαολο εγινε.
Ανεβηκα στο σπιτι. Χρειαζομαι ενα ποτο.
Γεμισα το ποτηρι και εκατσα σιωπηλος να κοιταζω το κινητο. Μηπως να την παρω τηλεφωνο; Να δω τι θελει;
Οχι! Πανε 4 ολοκληρα χρονια ρε απο τοτε που απλα εφυγε και μου στελνει τωρα στα καλα καθουμενα μηνυμα οτι θελει να με δει; Σιγα μην απαντησω!
Βεβαια αυτη η απεγνωσμενη προσπαθεια μου να το παιξω δυνατος δεν θα επειθε ουτε ενα 5χρονο σε μονιμη αφασια, ποσο μαλλον τον ιδιο μου τον εαυτο. Η αληθεια ηταν οτι ποτε δεν κλεισαμε τον κυκλο μας… Οταν εκεινο το παγωμενο πρωινο μου ειπε να χωρισουμε ο κυκλος εμεινε λειψος. Σαν να πεσαν οι τιτλοι του τελους στα μισα της υποθεσης.
Κατεβασα το ουισκι και πηρα μια βαθεια ανασα: «Πρεπει να παω να τη βρω!»
Το επομενο πρωι ολα εγιναν με την ταχυτητα εκεινου που κανει κατι παρατολμο και δεν θελει να κοψει μην τυχον και σκεφτει καλυτερα και δει οτι αυτο που κανει μπορει να ειναι απλα μια καταστροφικη #######.
Τηλεφωνησα στο γραφειο και πηρα την αδεια που μου χρωστουσε ο διευθυντης απο το περσινο καλοκαιρι. Ουτως η αλλως η δουλεια τωρα το χειμωνα ηταν ελαχιστη και ο χοντρος με ειχε φαει να την παρω τωρα. Προφανως, αφου θα μπορουσε να με πηζει ο κοπανος ολο το καλοκαιρι που η σεζον θα ανοιγε. Ας ειναι.
Πεταξα μερικα ρουχα μεσα στις βαλιτσες της μηχανης, μπουφαν, κρανος, γαντια, μποτες και παμε.
Ετσι τωρα ημουν λιγο εξω απο τη Μαλεσινα, στην ακρη του δρομου, να σβηνω το τσιγαρο και μαζι και τις σκεψεις μου.
