Στο βαθος ο ουρανος απειλητικος και γκριζος, γεματος βαρια συννεφα που αλλαζανε θεση συνεχεια. Το κρυο του Γεναρη με τρυπουσε μεχρι το κοκκαλο και το χιονονερο που ειχε αρχισει απο ωρα να πεφτει εκανε τα πραγματα ακομα πιο δυσκολα.
Εβαλα μπροστα τη μηχανη, κουμπωσα το μπουφαν και ανεβηκα. «Και τωρα μ@λ@κ@ οι δυο μας. Θα σου μετρησω το χρονο ποντο ποντο ρε π**στη μου».
Κουμπωσα πρωτη στο βαρυ μοτερ και το πισω λαστιχο πασχιζε να ζεσταθει και να κρατησει τη μηχανη στο δρομο: «Εσυ δεν ησουνα που μου ελεγες ότι θα ειμαστε παντα μαζι;»
2α, 130… «Τις νυχτες μου ειχες πει ότι ηθελες να σε κραταω αγκαλια για να μην χαθεις στα ονειρα σου»
3η, 170… «Τα πρωινα που ξυπνουσαμε μαζι και μου εφτιαχνες σοκολατα ζεστη και επανω εφτιαχνες σχεδιακια με καρδουλες και ζωακια. Θυμασαι;»
4η, 200… «Που ησουν όταν εκλεισες
εκεινο το βραδυ το τηλεφωνο που αποφασισες να ειμαστε χωρια;»
5η, 230… «Που ειναι τα ταξιδια που ηθελες να σε πηγαινω με τη μηχανη μας;»
6η, 255… και σπαει. «ΕΔΩ ρε μετριουνται όλα! Τιποτα δεν χανεται. Τιποτε δεν σβηνει. Τιποτα δεν μενει πισω οσο και αν τρεξεις…»
Το γερικο τετρακυλινδρο το ελεγε ακομα η ψυχουλα του. Ανεβαινα την ερημη εθνικη και το μοτερ εσπαγε την ησυχια του πρωινου ουρλιαζοντας, σαν να κλαιει για οσα δεν προλαβαμε να δουμε μαζι.
Αληθεια ξερεις ότι σε όλα αυτά τα μερη που ειχαμε παει, δεν βρηκα το κουραγιο να ξαναπερασω ΠΟΤΕ μην τυχον και με βρουν οι αναμνησεις σου σε καμια γωνια και με τσακισουν; Εκτελεστικο αποσπασμα κανονικα και εγω στα 5 μετρα. Δεν θα εκανα όμως τη χαρη πια σε κανεναν. Ετσι ελεγα σε ολους και σε μενα. Ο μονος που μπορουσε όμως να με τσακισει ησουν εσυ. Και εφταναν 4 ρημαδες λεξεις για να με φερουν πισω σε όλα αυτά που ηθελα τοσο να ξεχασω.
Και το παλεψα αληθεια ξερεις, όπως τα φιλαρακια που και αυτοι προσπαθησαν να απαλλαχτουν από τους δικους τους σταυρους… Ειρωνικο δεν ειναι; Καβαλαμε τα κυβικα μας και νοιωθουμε δυνατοι… Ότι τιποτα δεν μας αγγιζει… Τα τουμπανιαζουμε, τα φορτωνουμε ένα σωρο καλουδια να γινουν ακομα πιο δυνατα, ακομα πιο γρηγορα, αλλα ξερουμε ότι υπαρχει κατι το οποιο ποτε δεν θα καταφερουμε να προσπερασουμε: τις σκεψεις μας. Η μαλλον οχι. Υπαρχει ενας τροπος. Και καποια αδερφια τον βρηκανε. Δυστυχως...
