Τα διοδια της εθνικης στο βαθος του δρομου με εβγαλαν αποτομα από τις σκεψεις μου και εκοψα για να τα περασω. Στο γκισε ενας βαριεστημενος και παγωμενος υπαλληλος μου εκανε νοημα να περασω. Καλο σημαδι αυτό.
Του εκανα νοημα ευχαριστω και εκοψα δεξια να βαλω τα γαντια.
- Παιζει να βρουμε χωρο για εναν ακομα πανω στη σελα σου;
Ξαφνιαστικα. Γυρισα στη μερια που ακουστηκε η φωνη και την ειδα. Ενα κοριτσι γυρω στα 25 με κοντο μαλι μαζεμενο σε προχειρο κοτσο, φουλαρι στο λαιμο και ταλαιπωρημενο τζακετ μηχανης με κοιτουσε: Λοιπον;
Χαμογελασα: Κατι θα κανουμε.
Κατεβηκα και ανοιξα τη βαλιτσα βγαζοντας το παλιο κρανος που κουβαλαγα παντα μαζι τις καθημερινες.
- Δεν ειναι και Arai αλλα θα κανει. Γαντια εχεις;
- Εχω κατι λεπτα δερματινα αλλα γενικα δεν φοραω.
Το κρυο ομως και η μηχανη δεν αστειευονται και τα σημαδια σαν αποτυχημενο τατουαζ στο χερι μου το θυμιζαν αυτο καλα. Επιασα ενα αλλο ζευγαρι γαντια που ειχα μαζι μου και της τα εδωσα: Παρε. Θα με ευχαριστησεις αργοτερα.
Ανεβηκε στη μηχανη και κουλουριαστηκε πανω στην πλατη μου. Ποσο μου ειχε λειψει αυτη η επαφη Χριστε μου! Αυτη η ζεστασια του αλλου σωματος. Στη μηχανη, στο κρεβατι...
Εδιωξα αυτες τις σκεψεις οσο γρηγορα ηρθαν και γυρισα το κλειδι στη μιζα. Το τετρακυλινδρο γρυλισε βαρια και η μηχανη ξεκινησε να ρολαει ραθυμα στην ερημη εθνικη οδο.
- Που πας τελικα; τη ρωτησα. Δεν μου απαντησε, μονο σφιχτηκε ακομα πιο πολυ επανω μου. Οδηγα. Δεν θα χαλουσα χατηρι.
Ο παγωμενος αερας πανω στη μηχανη ειναι παραξενο πραγμα τελικα. Σε ποναει αλλα σου φερνει και χιλιες σκεψεις στο μυαλο. Λες και ταξιδευουνε μαζι του οι σκεψεις, μπαινουν κατω απο τα μανικια στο μπουφαν, στη ραχη της πλατης σου και κυλανε κατω και σε αγκαλιαζουν. Και οσο κι αν θες δεν μπορεις να τις γλυτωσεις...
Και το αντιδοτο στο κρυο και τις σκεψεις κοινο: Η ανθρωπινη επαφη.
Ποσο δυσκολη ομως ειναι τελικα ετσι που εχουμε κανει τις ζωες μας! Κλεισμενοι σε στεγανα, με τις ζωες μας τακτοποιημενες, ηρεμες, βολεμενες... Κουτακια. Εμεις και τα κουτακια μας. Ολα βαλμενα στη σειρα, τακτικα και ομορφα, βολικα και ησυχα. Ασφαλεις στη γνωση οτι εχουμε τον ελεγχο. Οτι ειμαστε κυριοι του εαυτου μας και των οσων μας αφορουν. Σπιτι, δουλεια, σχεση, οικογενεια.
Και μεσα σε αυτο τον βαλτο που τον λεμε ζωη εμεις χανουμε τις ζωες μας που περνανε παντα 2 μετρα παραπερα.
Σε αυτο που δεν καναμε.
Σε αυτο που δεν ειπαμε.
Σε αυτον που δεν αγγιξαμε.
Και γιατι δεν κανουμε κατι για αυτο αφου ξερουμε οτι το πλοιο βουλιαζει και εμεις χαιρεταμε αμεριμνα στην πλωρη; Μα γιατι θελει κοτσια η αλλαγη μωρο μου! Θελει τρελα να κλεισεις τα ματια, να παρεις την αποφαση και να κανεις βουτια στο κενο! Και αν δεν ειναι εκει κανεις για να σε πιασει; Και αν πεσω και δεν ξανασηκωθω; Και αν χαλασω την βολικη ηρεμια μου για κατι που μου βγει σκαρτο; Μηπως θα κανω λαθος;
Εγω ειχα εδω και πολλα χρονια παψει να βολευομαι στα κουτακια της ζωης μου. Εβαλα φωτια σε οσα με κρατουσαν βολεμενο, αγαπησα τους τρελους καμμενους ονειροπολους, εβγαλα τη γλωσσα στα πρεπει και αγκαλιασα τα θελω των ονειρων μου! Γιατι αξιζει να ζεις για ενα ονειρο και ας ειναι η φωτια του να σε καψει οπως ελεγε και το τραγουδακι...
