Και να λοιπον που για μια τρελα ημουν εδω τωρα. Το λαμπακι της βενζινης με ξυπνησε αποτομα απο τις σκεψεις μου. Γυρισα και φωναξα πανω απο τον αερα στην κοπελα. Κρυωνεις; Θα κανουμε μια σταση για βενζινη οπου βρουμε.
Βγηκα στην πρωτη εξοδο και ακολουθησα ενα στενο γκριζο επαρχιακο δρομο. Ερημια παντου. Στο βαθος μια ταμπελα εδειχνε βενζινη στα 2 χιλιομετρα. Μπηκα στο αθλιο βενζιναδικο και εσβησα. Ετσι οπως ημουνα τωρα απο το κρυο το μερος θα μπορουσε να ηταν το Χιλτον.
Γυρισα και κοιταξα την κοπελα. Ηταν πολυ ομορφη τελικα. Τα ματια της ηταν φωτεινα και ενα απροσδιοριστο χρωμα αναμεσα σε πρασινο και καφε που τα εκανε να μοιαζουν ακομα πιο εξωτικα. Τα μαγουλα της ηταν κατακοκκινα απο το κρυο και το χρωμα του προσωπου της σταρενιο. Ειχε οντως κατι το απροσδιοριστα ομορφο επανω της.
Γυρισε προς το μερος μου χτυπωντας τα ποδια της για να ζεσταθει:
- Βρωμοκρυο.
- Οντως.
- Σε ευχαριστω που με μαζεψες. Ο τελευταιος που εκανα οτοστοπ μου την επεσε στη ψυχρα και τον διαολοστειλα. Λιγουρια!
- Μην το σκεφτεσαι. Εξαλλου, και εγω παρεα εψαχνα.
- Που πας;
- Μεγαλη ιστορια.
Εβαλε τα γελια με ενα γελιο μικρου παιδιου: Καταλαβα! Γκομενα στη μεση ε;
- Μεγαλη ιστορια. Εσυ που πας;
- Ειπα να φυγω λιγο απο το σπιτι και να αλλαξω παραστασεις. Εχω μια φιλη λιγο πιο εξω απο τη Λαμια και ειπα να παω να τη βρω.
- Καλο ειναι να αλλαζουμε. Παραστασεις.
- ....
- Ε τελοσπαντων και εγω προς τα βορεια παω, οποτε θα σε παω.
Σταθηκε να με κοιταζει σιωπηλη και τοσο εντονα που ηταν σαν τα ματια της να κοιταζουν μεσα μου κατευθειαν. Μου χαμογελασε και οι ακρες των χειλιων της τρεμοπαιξαν ασυναισθητα.
- Να σαι καλα! Ομως πηρες μαζι σου μια αγνωστη και δεν σου ειπα ακομα το ονομα μου. Φωτεινη.
- Ταιριαστο ονομα! Οδυσσεας.
- Παρομοιως!
Ο βενζινας, ενας ζαρωμενος καχεκτικος παππους βγηκε ξροβηχοντας και ηρθε στο μερος μας. Γεμισα τη μηχανη και βγηκαμε ξανα στο δρομο. Η Φωτεινη σφιγγοταν πανω στη πλατη μου ενω ειχε ακουμπησει τα χερια της στα ποδια μου προφανως για να στηριζεται καλυτερα. Δεν θα με εβρισκες να παραπονιομουν.
Ημασταν κοντα στη Λαμια και ειπα να συνεχισουμε απο τους επαρχιακους. Τουλαχιστον θα αποφευγαμε τη μονοτονια της εθνικης. Αυτο ελεγα στον εαυτο μου μπας και με πεισω οτι δεν εψαχνα για δικαιολογιες να παρατεινω την απροσδοκητη επαφη με αυτο το ζεστο σωμα που καθοταν τωρα στην σελα της μηχανης.
Τα γυρω βουνα ηταν κατασπρα και δημιουργουσαν ενα μοναδικο χειμωνιατικο σκηνικο.
Σηκωσε τη ζελατινα και με εσφιξε με ενθουσιασμο: Τελικα οταν εισαι πανω στη μηχανη ολα δειχνουν πιο ζωντανα, ειπε.
- Ετσι ειναι. Η μαγεια της επαφης με την φυση, και ενας ακομα λογος που λατρευω τη μηχανη... Γινεσαι ενα με το τοπιο γυρω σου, παλευεις τους καιρους και νοιωθεις στο πετσι σου τα παντα. Την αγαπαω γιατι μου θυμιζει οτι ειμαι ακομα ζωντανος!
Για πρωτη φορα εδω και καιρο επιασα τον εαυτο μου να χαμογελαει διαπλατα και απολαυσα την αισθηση. Η Τελεια Στιγμη!
