[ckk]

Το θέμα είναι πολύ σοβαρό και χρειάζεται ώριμη προσέγγιση. Η ταχύτητα, χωρίς αντίρρηση, είναι η νο1 αιτία. Όπως και να είναι η ποιότητα του οδοστρώματος, η σχεδίαση του δρόμου, οι κλίσεις του, βρεγμένο ή μη, εμπόδιο στο έβγα της ‘τυφλής’ στροφής, ή ΟΤΙ άλλο μπορεί να επηρεάσει, απλά επηρεάζει. Στην Ελλάδα είμαστε και αυτό λέει πολλά. Μια πόλη τον χρόνο ξεκληρίζεται από τα τροχαία. Σε θανάτους. Για σκεφτείτε και τις ‘καταλήξεις’ των βαριά τραυματισμένων… δύο πόλεις.

Επιπλέον τις ψυχολογίες των εναπομεινάντων βαριά, με ελλείψεις σε χέρια – πόδια – ακινησίες κλπ. Χαλασμένες ζωές, χαλασμένες οικογένειες. Κρίμα. Για μια ταχύτητα. Όλοι έχουμε περάσει από αυτό το τριπάκι. Όπως και όλοι ξέρουμε(?) ότι αν πάμε με λιγότερα, θα έχουμε γεωμετρικά μεγαλύτερες πιθανότητες να γλυτώσουμε. Να γλυτώσουμε το ατύχημα ή αν εμπλακούμε σε αυτό, να ξεφύγουμε με τις λιγότερες δυνατόν απώλειες.

Ενδιαφέρον θα ήταν να μαθαίναμε ηλικίες των ‘κατοίκων’ αυτών των ‘δύο πόλεων’ αλλά και ηλικίες όσο και τύπους οχημάτων, που οδηγούσαν. Επίσης αν ‘φόραγαν’ αλκοόλ και ζώνες / κράνος.

Τώρα, πόσο σιγά… Με 20? Όχι. Το πόσο πιο σιγά θα πάω, εξαρτάται από τις εκάστοτε συνθήκες. Του δρόμου – του οδοστρώματος – του καιρού – του αυτοκινήτου – της φυσικής κατάστασης του οδηγού – της αντίστοιχης πνευματικής – της οικογενειακής, και βάλτε και ότι άλλο έχω ξεχάσει.

Κάποτε ο πατέρας μου, μού έλεγε ‘δεν κουβαλάς πατάτες – ανθρώπους κουβαλάς’. Γιατί πήγαινα κουτρουβαλώντας. Και τώρα πάω έτσι, για να ξεχαρμανιάσω, κατεβαίνοντας τον Διόνυσο βράδυ – μόνος μου.
Κάποτε η παρέα μου με έλεγε ‘Άνεμο’. Τώρα είμαι πολύ χαρούμενος, που ζω για να το θυμάμαι.

Δεν πάω σιγά – για να φτάσω γρήγορα, που λέει το παλιό μαγνητάκι στο ταμπλό του μπαμπά… πάω σιγά για να φτάσω σίγουρα. Στον γιό μου.
Γιατί δεν έχω κανένα δικαίωμα να του στερήσω την παρουσία μου ή αυτήν της μητέρας του, μέσα από ένα τροχαίο ατύχημα.