[nikos-x]

Για την αγαπημένη μου γιαγιούλα Κυριακή, (Κερεκήν, όπως την φώναζαν), από την Αργυρούπολη της τραπεζούνας, 12χρονο κοριτσάκι τότε, γλύτωσε από το μαχαίρι.
Για τον παππού τον Παύλο, γειτονάκι της Κυριακούλας, μετά από χρόνια βρέθηκαν και πάλι και έμειναν μαζί μέχρι το τέλος.

Την γιαγιούλα Ευγενία, (Ευγενού) και τον Παππού Θανάση, (μπαρπαΘανάση).

Για όλους αυτούς, δεν θα ξεχάσω ποτέ μια από τις μεγαλύτερες γενοκτονίες του αιώνα μας.


Σας χρωστάω μια φωτογραφία από ένα μνημείο αφιερωμένο στην γενοκτονία των ποντίων, από το οποίο κάθε φορά που περνάω και διαβάζω εκείνες τις δύο σειρές που είναι γεμάτες με τον πόνο και την νοσταλγία, όσων τόσο βίαια εκδιώχθηκαν από τον τόπο τους, μου 'ρχονται δάκρυα. . . κάθε φορά. . .