Βγηκαμε απο την πολη και το σχεδιο τωρα ηταν ενας γρηγορος ανεφοδιασμος και αμεση αναχωρηση για τα συνορα. Ομως τα σχεδια ειναι για να ανατρεπονται, ειδικα σε μια μαγικη χωρα οπως η Σερβια...
Σταματησαμε στο πρωτο μεγαλο βενζιναδικο που βρηκαμε και αφου γεμισαμε ρεζερβουαρ ημασταν ετοιμοι για αναχωρηση οταν ξαφνικα ακουω τον γνωριμο βαρυ ηχο απο μεγαλο τετρακυλινδρο με ανοιχτες εξατμισεις. Γυρισα και ειδα ενα λευκο χιλιαρι GSXR με μονοσελο, αυτοκολλητα και τελειωμενα λαστιχα να παρκαρει διπλα μου. Επανω ο κλασσικος γρηγορος ξυστης με την ολοσωμη στα χρωματα της μηχανης. Ξεπεζεψε, εβγαλε κρανος και γυρισε στο μερος μου με ενα τεραστιο χαμογελο λεγοντας "Αδερφε μου!"
Ηρθε απο τη μερια μου και συστηθηκαμε. Ο Boran μας ειχε δει απο την εθνικη οδο και ηρθε στο βενζιναδικο να μας γνωρισει. Ειχε βγει για την βολτα του στα στροφιλικια της περιοχης και πηγαινε να βρει ενα φιλαρακι του για να πανε σε μια υπαιθριο φεστιβαλ μηχανων σε μια κοντινη πολη, που ομως ηταν καπως εξω απο το δρομο μας.
Οταν του ειπαμε το που παμε επεμενε να παμε παρεα του για μπυρες και ...κοψιδοκατασταση -οι μηχανοβιοι ειμαστε ιδιοι παντου στον κοσμο τελικα!
Η προταση ηταν ακρως δελεαστικη αλλα τα παιδια θελανε να συνεχισουμε μιας που μολις τωρα ξεκινουσαμε για Sarajevo και ηταν ηδη 11 το πρωι.
Τελικα εκανε μερικα τηλεφωνα στο φιλαρακι του και απλα μας ειπε "ακολουθησε με αδερφε!"
Στην εθνικη ξεκινοντας φροντισε να με ρωτησει με τι ταχυτητες κινουμασταν και του ειπα γυρω στα 140-160, και κατοπιν εφυγε μπροστα σηκωνοντας το GSXR σε μια μεγαλοπρεπη σουζα και κρατωντας το εκει για ωρα -κατι μου ελεγε οτι μπορουσε να το κρατησει ετσι μεχρι τον προορισμο μας!
Απο εκει και περα ηταν αψογος! Κρατουσε αδιαμαρτυρητα τις ταχυτητες μας παροτι φαινοταν οτι υπο αλλες συνθηκες παει με διαφορετικους ρυθμους και ετσι συντομα βγηκαμε απο την εθνικη στον επαρχιακο με κατευθυνση το Krusevac και τα συνορα. Αφου πληρωσαμε τα διοδια (ευτυχως οχι τα 13 ευρω που φοβοταν ο Πανος τελικα!) συνεχισαμε στον επαρχιακο μονοι μας μιας που ο Boran εφυγε μπροστα και χαθηκε στο βαθος παιζοντας. Ομολογουμενως ειχε αρκετη κινηση και σε συνδιασμο με την ζεστη της ημερας μας εκανε να μη βλεπουμε την ωρα να βρεθουμε εξω απο τα διαφορα χωρια που περνουσαμε τωρα.
Τελικα καποια στιγμη και πανω που πιστευα οτι ο φιλος μας βαρεθηκε και εφυγε, τον βλεπουμε να ειναι αραγμενος παρεα με το φιλαρακι του στην ακρη του δρομου και να μας χαιρετανε. Σταματησαμε για γνωρισουμε και το αλλο παιδι. Ο φιλος του ο Boban ηταν ενα τρελο παλικαρι -περισσοτερα μπορει να σας πει ο Βαγγελης! Αγγλικα μηδεν αλλα καμια σημασια δεν ειχε εμας -μπορουσαμε να συνενοηθουμε μια χαρα και ετσι!
