Η ωρα περνουσε και επρεπε να πηγαινουμε ομως... Ξανα στο δρομο με κατευθυνση το
Kraljevo με την κινηση να ειναι πυκνη ενω η διαδρομη ηταν στην πραξη μια ατελειωτη και βαρετη ευθεια, με μια λωριδα ανα κατευθυνση, κατι που μας δυσκολευε στις προσπερασεις αφου οι μηχανες ειχαν αρκετο ογκο τωρα...
Aυτο μην το βλεπετε ετσι, ειναι δρομος διπλης κατευθυνσης -και στο βαθος διακρινεται η κλασσικη προσπεραση αλα Βαλκανια: βγαινω-ΧΑΛΑΡΟΣ-στο-αντιθετο-ρευμα-και-κινουμαι-εκει-μεχρι-να-φτασω-στα-5-μετρα-απο-τη-στουκα-με-τον-απεναντι-μου!
Αυτο για εμενα ηταν ενα απο τα πιο βαρετα και δυσκολα κομματια του ταξιδιου, με αποκορυφωμα οταν εφυγε ενα θηριωδες δεμα αχυρο που ενα φορτηγο ΑΚΡΙΒΩΣ την ωρα που περνουσε διπλα μου και κατευθυνθηκε χοροπηδωντας στο δρομο προς τα παιδια που με ακολουθουσαν! Μεχρι να δω οτι ηταν καλα μου εφυγε η ψυχη!
Ευτυχως καποια ομορφα στιγμιοτυπα στην ακρη του δρομου εσπαγαν τη μονοτονια...
Το βασανιστηριο ομως δεν συνεχιστηκε για πολυ. Ενα ξεμουδιασμα στο Kraljevo, μια μαλλον τυπικη και καπως αδιαφορη (αλλα καθαρη και πρασινη!) Βαλκανικη πολη....
