Η ζωη ομως (πρεπει να) συνεχιζεται, και εγω πηρα μια βαθεια ανασα και κοιταξα μπροστα στο δρομο που ανοιγοταν.
Το δραματικο φως του ουρανου επαιρνε μακρυα τις σκεψεις μου... Eνοιωθα το βαρος στην ψυχη μου να εξατμιζεται μαζι με τον δροσερο βραδυνο ανεμο που με χτυπουσε καθως η Αυρα εγραφε χιλιομετρα...
Ενα τραγουδακι που ταιριαζε με την στιγμη μου ηρθε στο νου....
Συντομα βρηκαμε το πρωτο γραφικο χωριουδακι μετα τα συνορα και τα ματια μας γεμισαν υπεροχες εικονες...
Βλεποντας ολα αυτα τα πανεμορφα μερη σκεφτομουν οτι θα επρεπε να ερθουν απο εδω μια βολτα ολοι οι πολιτες της μπανανιας μας... Αν αυτοι οι ανθρωποι μπορουν να συνεχιζουν να ζουν μετα απο οσα τραβηξαν, τοτε εμεις δεν εχουμε καμια δικαιολογια να κλαιγομαστε για τη μοιρα μας...