Μαυροβουνιο
Εχω κανει πολλες διαδρομες στη ζωη μου. Σε ανοιχτους δρομους και απολαυστικα στροφιλικια, σε βουνα, σε πεδιαδες, σε στενα ορεινα μονοπατια και ατελειωτες εθνικες οδους, σε δαση και διπλα σε θαλασσες...
Ειδα μερη που μου εκοψαν την ανασσα και μερη που με αφησαν αδιαφορο. Διαδρομες που απολαυσα και αλλες που απλα διεκπεραιωσα.
Ομως η διαδρομη που ακολουθησε απο τα συνορα μεχρι το Niksic ηταν απλα η καλυτερη διαδρομη που εχω κανει. ΠΟΤΕ.
Αν υπαρχει παραδεισος για τους μηχανοβιους τοτε ειμαι πλεον ΣΙΓΟΥΡΟΣ οτι θα ειναι ετσι ακριβως...
Τι να περιγραψω εδω;
Τα δεκαδες σκοτεινα, ατμοσφαιρικα τουνελ που διαδεχονταν το ενα το αλλο απανωτα;
Το ατελειωτο πρασινο που εβλεπα παντου γυρω;
Την αψεγαδιαστη ασφαλτο και το λαχταριστο στροφιλικι;
Το δρομο που εμοιαζε να αιωρειται στον αερα πανω απο τεραστιες χαραδρες;
Τα γαλαζοπρασινα νερα των ποταμων που αλλες φορες χανονταν στα βαθη των βουνων και αλλες φορες κυλουσαν διπλα στο δρομο και σε εκαναν να νοιωθεις σαν να κινεισαι πανω στο νερο;
Δεν θα πω τιποτα. Καποιες φορες τα λογια χανουν τη σημασια τους οποτε απλα βαλτε
