[Ταξιδευτης]

Βγαινοντας στο Φιερι η νυχτα πλεον επεφτε αλλα δεν ειχαμε ταλαιπωρηθει και τοσο. Οι δρομοι μπορει να ηταν σαν να τους ειχε φτιαξει ο Νταλι εχοντας καταναλωσει μερικα κιλα LSD, αλλα ακομα και στα χειροτερα οι ταχυτητες ηταν ικανοποιητικες.

Ειμασταν στην εθνικη οδο SH4 και στο GPS η ενδειξη εγραφε 76 χιλιομετρα για Τεπελενι και 136 για συνορα με Ελλαδα. Μια χαρα. Που να ξεραμε...

Πηραμε το δρομο που μας εδειχνε το GPS και συντομα βρεθηκαμε σε ενα στενο φιδωτο ορεινο δρομο που καμια σχεση δεν ειχε με τους δρομους που ειμασταν μεχρι τωρα. Μηπως ειχαμε κανει λαθος; Τo GPS επεμενε οτι απο εδω ειναι ο σωστος δρομος, και σε μια χωρα οπου οι μεγαλοι εθνικοι δρομοι ηταν τοσο τρελοι οσο αυτοι που ειχαμε περασει δεν ημουν ετοιμος να ρισκαρω και να βγω στους μικρους επαρχιακους!

Συνεχισαμε περιπου 30 χιλιομετρα μεσα στη νυχτα ωσπου βρηκαμε ενα μικρο χωριο και αποφασισαμε να σταματησουμε για ανεφοδιασμο σε καυσιμα. Ηδη ειμασταν στο κοκκινο ολοι και το τελευταιο που χρειαζομασταν ηταν να σπρωχνουμε τωρα!

Τα παιδια στο βενζιναδικο μιλουσαν ολοι Ελληνικα και συντομα στην παρεα προστεθηκαν και αλλοι απο ενα παρακειμενο κτισμα που αμυδρα θυμιζε επαρχιακο μπαρ. Ποιος ξερει ποσο σπανια βλεπουν εδω πανω ξενους!

Ολοι ηταν φιλικοτατοι και ευγενεστατοι μαζι μας, και εβλεπες την επιθυμια τους να συστηθουν και μας γνωρισουν! Ενα παλικαρι με πολυ ευγενικη φυσιογνωμια μου επιασε την κουβεντα και αρχισε να μου λεει για το καιρο που δουλευε στην Ελλαδα οικοδομη και ποσο ομορφα ηταν εκει...
Τον εβλεπα να μιλαει με λαχταρα για τη ζωη του στην χωρα μου και με επιασε μια βαθεια λυπη. Ποιος ξερει τι κακουχιες ειχε περασει στη ζωη του;
Ποιος ξερει απο ποσα μερη τον διωξανε με την ταμπελα/βρισια "Αλβανος" που κολλαμε σε ολους ανεξαιρετως;
Ποιος ξερει τι ειχε να αντιμετωπισει στην καθημερινοτητα του τωρα...

Του ευχηθηκα απο τα βαθη της ψυχης μου να εχει καλη τυχη και να προσεχει και ετοιμαστηκαμε να προχωρησουμε. Φευγοντας ενα αλλο παλικαρι μας πλησιασε και ειπε σε χαλαρο υφος:

-Παιδια μονο να εχετε λιγο το νου σας γιατι παρακατω ο δρομος εχει λιγα χιλιομετρα χωμα γιατι φτιαχνουν την εθνικη και δεν την εχουν τελειωσει.
- Χωμα;
- Ε ναι μωρε, μην φανταστειτε. Λιγα χιλιομετρα μονο. Ε, ισως καμια δεκαρια... Βεβαια να προσεχετε λιγο τις λακουβες σε μερικα σημεια και ολα καλα!
- .......

Η καρδια μου μολις ειχε παει στις μποτες μου. Εντουραδα δεκα χιλιομετρων μεσα στη μαυρη νυχτα; Μιλαμε για το απολυτο σκοταδι! Και σαν να μην εφτανε αυτο ειχε πιασει να ριχνει και ενα ψιλοβροχο. Τελεια!

Τι να καναμε ομως; Η μονη εναλλακτικη ηταν να γυρισουμε πισω στο Φιερι και να παρουμε τον παραλιακο δρομο προς Αγιους Σαραντα, κατι που ομως σημαινε μια επιπλεον διαδρομη 100+ χιλιομετρων! Εδω ειχαμε 10 χιλιομετρα χωμα. Ε δεκα δεκα. Θα το παλευαμε.

Και καπως ετσι ξεκινησε η μεγαλυτερη εντουραδα που εχω κανει στη ζωη μου. Τα δεκα χιλιομετρακια ηταν τελικα 37 ολοκληρα βασανιστικα χιλιομετρα του πιο σκληρου και ανελεητου εδαφους που εχω συναντησει ποτε. Φυτευτη πετρα ετοιμη να κανει φυτιλια τα λαστιχα, λακουβες-ταφοι, γλυστερο γαρμπιλι, ανηφορες, κατηφορες και μεσα σε ολα αυτα παλιες Μερσεντες να μας προσπερνανε μαλλιοκουβαρα και εμεις να πηγαινουμε με την ψυχη στο στομα με τις πιο ακαταλληλες μηχανες που θα μπορουσαμε να εχουμε! Μια VFR, ενα K1200 και ενα ...GSXR!

Aν οι μηχανες μας ειχαν φωνη ακομα και σημερα θα μας σκυλοβριζαν για τα οσα τους καναμε εκεινο το βραδυ! Μιλαμε για τετοιο κοπανημα που απο το ζορισμα η μια ανοξειδωτη ατσαλινη 8αρα βιδα του αριστερου μαρσπιε εσπασε και εμεινε μεσα στο υποπλαισιο!

Και εμεις να πηγαινουμε στο χωμα και τα χιλιομετρα να μην φευγουν με τιποτα!
Η αποθεωση ομως ηταν σε καποια στιγμη που φτανω σε ενα πλατωμα του δρομου και καποιος ειχε φτιαξει ενα αυτοσχεδιο ....στοιβο μαχης!
Ενα ντουζ παραλιας με ενα λαστιχο ποτισματος που εριχνε νερο απο ψηλα στο δρομο και σε αναγκαζε να περασεις απο κατω θες δεν θες, ενω μετα επρεπε να περασεις μεσα απο ενα τεραστιο λακο με λασπονερα που δεν ηξερες αν θα τον περασεις η αν θα βουλιαξεις τραγουδωντας το Yellow Submarine!
Και αν γλυτωνες απο αυτα τοτε τα δυο γλυκυτατα κοπροσκυλα που καραδοκουσαν ακριβως μετα για να σου αρπαξουν το ποδι θα σε περιποιουνταν καταλληλα!

Απεριγραπτες καταστασεις... Τα χιλιομετρα αυτα τα μετρησαμε με δακρυα!

Καπου καπως καποτε το μαρτυριο τελειωσε και βγηκαμε στο Τεπελενι. Με το που πατησαμε ασφαλτο σταματησαμε στο πρωτο βενζιναδικο και ειμασταν ετοιμοι για καταρρευση! Πονουσαμε παντου απο τα τοσα χιλιομετρα χωματος και η ενταση να οδηγουμε συνεχεια με 1η-2α-συμπλεκτη για να μην γινει η στραβη και ξαπλωθουμε ειχε βγει στην επιφανεια. Ο εκνευρισμος ηταν εμφανης και δεν ηθελε πολυ να γινει το κακο.

Η ωρα ηταν ηδη 11 το βραδυ και το να φτασουμε τελικα στον Κωστη ειχε γινει ονειρο απατηλο. Μιλησα μαζι του και μας προτεινε να διανυκτερευσουμε στην Αλβανια τελικα. Μετα απο αυτο που ειχαμε μολις περασει εγω δεν το ηθελα καθολου και αν ημουν μονος μου θα το εκοβα καρφι για Γιαννενα, αλλα τωρα ειχα να υπολογισω και τα παιδια που δεν θα ειχαν ισως τις ιδιες αντοχες.

Τελικα επικρατησε η λογικη και ξεκινησαμε να βρουμε καποιο βενζιναδικο με ξενωνα, απο αυτα που υπαρχουν κατα μηκος της εθνικης οδου στην Αλβανια. Ο Κωστας μας ειχε διαβεβαιωσει εξαλλου οτι μεχρι τα συνορα θα βρουμε αρκετα.

Τελικα ομως ειτε εμεις δεν τα βρηκαμε ειτε ηταν κλειστα διοτι τα συνορα με την Κακαβια πλησιαζαν και ξενοδοχεια πουθενα! Αφου περασαμε και το τελευταιο μεγαλο χωριο πριν τα συνορα (και ενα ξενοδοχειο ...αμφιβολλου προθεσεως) φτασαμε στο τελευταιο βενζιναδικο που υπηρχε ανοικτο απο την πλευρα της Αλβανιας: ενα μισοδιαλυμενο πρατηριο Shell στα ορια της καταρρευσης και ξενωνας πουθενα. Τωρα; Το να μεινουμε στο δρομο δεν επαιζε σαν σεναριο, αλλα ειμασταν πλεον τοσο εξουθενωμενοι που θα κοιμομασταν και πανω στις μηχανες!

Ο Πανος κατεβηκε απο τη μηχανη και πηγε προς το γραφειακι του βενζιναδικου. Απο μεσα βγηκε ενα παλικαρι. Μιλησαν για λιγο και μας εκανε νοημα. Ο πανω οροφος (ναι, αυτος με τα φιμε τζαμια!) ηταν ξενωνας! Τωρα γιατι ειχε φιμε τζαμια δεν ηθελα να ξερω....

Μπηκαμε μεσα και ομολογω οτι η εκπληξη μου ηταν μεγαλη: μεγαλοι καθαροι χωροι, φροντισμενοι στα μετρα του δυνατου και γενικα μακραν καλυτερο απο οτι εδειχνε απ' εξω. Ξεκουραση επιτελους!

Οντας ολη μερα στο δρομο διασχιζοντας την Αλβανια, συνειδητοποιησαμε οτι ειμασταν εντελως νηστικοι. 3 κρουασανακια σοκολατα που μας ειχε δωσει ο τυπος στο βενζιναδικο ειχαν ηδη γινει καπνος και βεβαια δεν ηταν αρκετα. Εκει ηρθαν να δωσουν τη λυση οι κονσερβες που κουβαλουσε απο την αρχη του ταξιδιου ο Βαγγελης! Ντολμαδακια και κατι απροσδιοριστο με κοκκινη σαλτσα rules λεμε!!!

Καθως μασουλαγα τον τελευταιο ντολμα ορκιστηκα στο επομενο ταξιδι να εχω μαζι μου μερικες κονσερβες τροφης για εκτακτη αναγκη....

Αντε καληνυχτα!