Day 5
Αργυρόκαστρο (AL) - Ιωαννινα - Αθηνα
510 km
Το πρωι ξυπνησα απο την ...θεια που απλωνε εξω απο το παραθυρο του δωματιου μας την μπουγαδα της! Ειπαμε, εδω τα πραγματα δουλευαν καπως αλλιως...
Αν και κουρασμενος ακομα απο την ταλαιπωρια της προηγουμενης μερας, η υπερενταση δεν με αφησε να κοιμηθω πολλες ωρες. Γυρισα και κοιταξα το ρολοι: 07.20. Πολυ νωρις ακομα...
Ο καιρος εξω γκριζος και μουντος και φαινοταν οτι το βραδυ ειχε ριξει μια καλη βροχουλα. Ενοιωθα περιεργα. Οχι τοσο κουρασμενος σωματικα, αλλα περισσοτερο ψυχικα, σαν να ειχα ξεφορτωσει ολα μου τα σωψυχα με μιας και τωρα να στεκομουν αμηχανος γιατι οσα με βαραιναν τοσο καιρο τωρα δεν υπηρχαν. Το ταξιδι αυτο πλεον εφτανε στο τελος του και σκεφτομουν το συμπερασμα... Ενα συμπερασμα που δεν ερχοταν. Θα ερθει; Ισως.
Θα ερθεις; Μπορει.
Εξω απο το παραθυρο ενα βανακι ηρθε και ξεφορτωσε ενα τσουρμο ανθρωπους.
Περιμεναν το ΚΤΕΛ να περασει να τους μαζεψει. Απο που ερχονταν και που πηγαιναν αραγε;
Σκεφτηκα ποση δυστυχια και φτωχια υπαρχει διπλα απο το σπιτι μας και εμεις ασχολουμαστε με μ@λ@κιες... Ποσοι ανθρωποι πραγματικα δεν εχουν στον ηλιο μοιρα και ομως δεν το βαζουν κατω. Φευγουν απο τις πατριδες τους για ενα καλυτερο μελλον και ας ειναι να καθαριζουν και σκαλες. Και οσο πιο ταλαιπωρημενος ενας ανθρωπος στη ζωη του τοσο πιο ζεστο και αληθινο το χαμογελο του... Εχω βαρεθει τους ψευτικους ανθρωπους "που λενε "αγαπη μου" με ολοιδιες φωνες" οπως τραγουδαγε και ο αγαπημενος μου Φοιβος πριν χρονια...
Εδω ειναι η αληθινη ζωη ρε φιλε και αμα εισαι μαγκας κοιτα τη στα ματια αμα αντεχεις!
Το τηλεφωνο χτυπησε και η ζεστη φωνη του φιλου Κωστα με επανεφερε στο τωρα.
- Ελα Νικολα καλημερα.
- Καλημερα αδερφε!
- Λεω να ερθω να σας βρω στα συνορα και να κατεβουμε Γιαννενα παρεα. Τι λες;
- Με μεγαλη χαρα φιλε.
Ξυπνησα το Βαγγελη που φαινοταν οτι αν τον αφηνα εκει θα κοιμοταν για καμια βδομαδα και ετοιμαστηκαμε. Ο Πανος μας περιμενε ηδη κατω και ειχε πιει και ενα πρωινο καφεδακι! Μαχιμος οπως παντα!
Ιδου το ξενοδοχειο που μας φιλοξενησε το βραδυ, με τα φιμε τζαμια και τη μπουγαδα πρωτη μουρη.
Hotel Amor -μη με ρωτησετε! Δεν ηθελα να ξερω τιποτα!
Απο εκει τα συνορα ηταν υποθεση μερικων χιλιομετρων και πολυ συντομα βρεθηκαμε στα συνορα με την Ελλαδα. Τα συναισθηματα αναμικτα. Απο τη μια χαιρομουν που επεστρεφα σε γνωριμα μερη, απο την αλλη λυπομουν που το ταξιδι μας λαμβανε και επισημα πλεον τελος...
Το μονο σιγουρο ομως ηταν οτι ο συνοριακος σταθμος της Ελλαδας ηταν ΜΑΚΡΑΝ ο πιο αθλιος απο οσους ειχαμε δει σε τοσες χωρες! Μην μου πειτε οτι σας εκπλησσει αυτο.
Ακομα και ο συνοριακος σταθμος της Αλβανιας ηταν μακραν καθαροτερος, νεοτερος και πιο τακτικος απο το μπαχαλο το δικο μας...
Το Ελληνικο Μπαχαλισταν σας καλωσοριζει!
Παρα την μεγαλη κινηση εμεις δεν περιμεναμε στη σειρα -εδω πανω οι μηχανες ακομα λαμβανουν ιδιαιτερη μεταχειριση. Ετσι συντομα ξεμπερδεψαμε με τις διατυπωσεις και βγηκαμε στο δρομο οπου μας περιμενε ο Κωστης/Τσομπανης.
Αφου χαιρετηθηκαμε εγκαρδια πηραμε παρεα το δρομο για τα Γιαννενα με τον οικοδεσποτη μας πανω στην ομορφη Βρεττανιδα να μας δειχνει το δρομο...
