Πρόλογος
"Όταν θα είσαι στον δρόμο της επιστροφής από το πρώτο σου ταξίδι εκτός συνόρων, στο μυαλό σου θα σχεδιάζεις ήδη το επόμενο", λόγια φίλου και άποψη πολλών μοτοσυκλετιστών
...Σεπτέμβριος του 2010 και πριν καλά καλά μπούνε σε μια σειρά οι σκέψεις και οι εικόνες από το ταξίδι μου στο Nordkapp
δέχομαι τηλεφώνημα από τον Γιάννη ο οποίος είχε μόλις επιστρέψει από την Αγία Πετρούπολη. (Φίλος και συν-ταξιδιώτης
τα τελευταία 2 χρόνια ο Γιάννης με την ίδια αγάπη για τα ταξίδια και με αρκετά χιλιόμετρα στις ρόδες του δικού του Africa Twin.)
Η συνάντηση κανονίστηκε με την συζήτηση να περιστρέφεται στις εμπειρίες των ταξιδιών μας. Σε ανύποπτη στιγμή με ρωτάει:
- Θέλεις να δεις το GPS των 2,5 χωρών? Η αλήθεια είναι πως δεν πολυκατάλαβα τι ήθελε να μου δείξει, απορία που μου λύθηκε τα επόμενα δευτερόλεπτα.
Βάζοντας το χέρι στο τσαντάκι του βγάζει ΜΙΑ τσαλακωμένη σελίδα-χάρτη της Ρουμανίας, Σερβίας και βόρειας Βουλγαρίας.
Πάνω στη σελίδα τσεκαρισμένες διαδρομές και διάφορες σημειώσεις.
- Κάθε χρόνο στα μέσα Νοεμβρίου κάνω αυτό το ταξίδι μέχρι τη Ρουμανία, μου λέει
- Τι λές? Έχεις διάθεση φέτος να πάμε παρέα?
Το υπόλοιπο της ώρας ο χάρτης μονοπώλησε το ενδιαφέρον μας και ήδη είχε αρχίσει να δημιουργείται ένα πρόχειρο πλάνο ταξιδιού.
Φτάνοντας ο Νοέμβριος γεγονότα και καταστάσεις μας ανάγκασαν να αναβάλουμε το ταξίδι. Ο χειμώνας πέρασε με
διαδρομές εντός Ελλάδας
χωρίς φυσικά να ξεχνάμε το ταξίδι στη Ρουμανία. Στην διάρκεια αυτών των μηνών έγινε γνωριμία και με άλλους δύο ταξιδιώτες (Τσιάμης Βασίλης, Χριστογεωργάκης Γιώργος)
οι οποίοι με χαρά θα μας ακολουθούσαν στο ταξίδι το οποίο και επανα-προγραμματίστηκε για το πρώτο Σαββατοκύριακο μετά την Πρωτομαγιά.
Πλησιάζοντας ο καιρός ο Βασίλης μας ανακοίνωσε πως δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει τελικά, ενώ το ίδιο έγινε και με τον Γιώργο λίγες μόλις ημέρες πριν ξεκινήσουμε.
1η Ημέρα
(Παρασκευή 6 Μαϊου, Καρδίτσα/Τρίκαλα-Cluj Napoca, 1250χλμ)
Παρασκευή 6 Μαϊου και έχοντας πάρει τα τελείως απαραίτητα ξεκινάω για το σημείο συνάντησης με τον Γιάννη (περιφερειακός Τρικάλων-Ιωαννίνων)
Ώρα 16.30 και είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε (μέσω Γρεβενών και Εγνατίας Οδού) με πρώτη μας μεγάλη στάση τις Σέρρες
όπου και θα μας περίμεναν 2 φίλοι (Γιάννης και Γιάννης) από την Θεσσαλονίκη και το VStrom Club ώστε να γνωριστούμε.
Σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Γιάννη αποφασίστηκε τελικά να συναντηθούμε στη Θεσσαλονίκη και να συνεχίσουμε παρέα μέχρι τις Σέρρες όπως και έγινε.
21.00 περίπου μπαίναμε στην πόλη των Σερρών. Μετά από 1,30 ώρα ευχάριστης συζήτησης είχε έρθει η στιγμή εγώ με τον Γιάννη να συνεχίσουμε τον δρόμο μας
καθώς θα ταξιδεύαμε transit τη Βουλγαρία και θέλαμε τα ξημερώματα να βρισκόμαστε στα στο Oriahovo.
και τα παιδιά να πάρουν τον δρόμο της επιστροφής για την Θεσσαλονίκη.
Προς μεγάλη μας έκπληξη τα παιδιά μας ανακοινώνουν ότι θα μας συντροφεύσουν μέχρι τα σύνορα Ελληνο-Βουλγαρικά σύνορα!!!
Είναι από τα ομορφότερα συναισθήματα όταν νιώθεις πως, χωρίς να το επιδιώκεις, μοιράζεσαι τέτοιες μοναδικές στιγμές.
Με την νύχτα να έχει κάνει ήδη αισθητή την παρουσίας της και το ρολόι να δείχνει 23.00 φτάσαμε στα σύνορα και αφού ευχαριστήσαμε τα παιδιά
και κάναμε τα απαραίτητα τηλεφωνήματα στις οικογενειές μας περάσαμε στο έδαφος της Βουλγαρίας.
Στόχος μας ήταν μέχρι τα ξημερώματα
να φτάσουμε στο Οριάχοβο, να πάρουμε το ferry, να περάσουμε τον Δούναβη και να μπούμε στην Ρουμανία.
Η θερμοκρασία ήταν σχετικά χαμηλή 10-12 βαθμούς και όσο οδηγούσαμε προς την Σόφια και ειδικότερα στα κομμάτια της διαδρομής
δίπλα στον Στριμώνα ποταμό το κρύο γινόταν αισθητό.
Άφιξη στη Σόφια περίπου στις 02.00 τα ξημερώματα και στάση για ανεφοδιασμό και ξεκούραση. Γνωρίζοντας πως ανεβαίναμε πιο ψηλά και πως η θερμοκρασία θα έπεφτε κι άλλο
αποφασίζουμε να φορέσουμε ότι ρούχο είχαμε στη βαλίτσα μας.
Ώρα 03.40 και σε κάποιο σημείο της διαδρομής κάνουμε στάση. Απίστευτο κρύο και υγρασία. Είναι από τις στιγμές που το πνεύμα θέλει
αλλά το σώμα δεν ακολουθεί. Ένιωθα τα πόδια μου να τρέμουν, τα πάνω και κάτω άκρα να είναι παγωμένα, την μύτη να στάζει ενώ ένας ελαφρύς πόνος είχε αρχίσει να κάνει
την εμφάνισή του στο κεφάλι μου. Η λύση της στιγμής ήταν λίγο περπάτημα,
ώστε να κυκλοφορήσει το αίμα στο σώμα, ένα συμπλήρωμα πολυβιταμινών και ένα Depon.
Ώρα 05.40 και μετά από 2 επίπονες ώρες φτάνουμε στο Οριάχοβο. Τυπικός έλεγχος διαβατηρίων, 6 ευρώ για 2 άτομα και 2 μοτοσυκλέτες
ποσό που αντιστοιχεί για τα εισητήρια του ferry που θα μας μετέφερε στην απέναντι πλευρά του Δούναβη.
Το πέρασμα στο Οριάχοβο
είναι περισσότερο γνωστό στους οδηγούς των φορτηγών. Έτσι πλησιάζοντας στην προβλήτα 4-5 φορτηγά περίμεναν για να επιβιβαστούν.
Παρακείμενο κιόσκι ήταν το τέλειο μέρος για να πιούμε τον πρωϊνό μας καφέ. Τα πλαστικά ποτήρια είχαν μείνει στο συρτάρι της κουζίνας
και έτσι 2 κομμένα μπουκάλια νερού πήραν τη θέση των ποτηριών.
