Αφου φαγαμε και ξεκουραστηκαμε λιγο συνεχισαμε τα τελευταια χιλιομετρα για τον προορισμο της μερας: Καρπενησι λοιπον.
Περνωντας μεσα απο το κεντρο της κωμοπολης ενοιωσα λιγο παραξενα. Παροτι το μερος ηταν ιδιαιτερα γραφικο, ηταν γεματο τουριστικα μαγαζια, κυριλε μπαρακια τυπου Αραχωβας και γενικα μια αισθηση ..."καπως".
Αν υπαρχει ενας λογος που γενικα αποφευγω την Αραχωβα ειναι γιατι εκει ξερω οτι θα βρω τρεντυ τυπακια με σινιε ρουχαλακια και εξοπλισμους σκι χιλιαδων ευρω μεσα στα πολυτελη τζιπακια τους, που ειναι εκει οχι για το βουνο και τη φυση αλλα για το "σουπερ" χιονοδρομικο και τα μοδατα μπαρακια που μπορουν να δουν και να τους δουνε οι παρεες τους και τωρα που περνουσα απο το κεντρο του Καρπενησιου μου εδινε μια παρομοια αισθηση...
Τελικα ρωτοντας καταληξαμε στο ξενοδοχειο Lecadin που δεσποζε πανω σε ενα λοφο στην ακρη του χωριου: αισθητικη ξεκαθαρα 50s, ηταν προφανες καποτε ηταν ακρως εντυπωσιακο και οτι ειχε γνωρισει μεγαλες δοξες αλλα τωρα ηταν μια μαλλον θλιβερη σκια του παλιου του εαυτου...
Σκασμενοι σοβαδες απο την υγρασια στα μπαλκονια και τους τοιχους, παλια επιπλα και ταλαιπωρημενοι κοινοχρηστοι χωροι, αλλα τουλαχιστον τα δωματια ηταν καθαρα και ανακαινισμενα και το πιο σημαντικο: φτηνα.
Ομως το καλυτερο ηταν η θεα απο το δωματιο που εκλεινε με τον καλυτερο τροπο τη μερα...
