Ο δρομος μας εβγαλε στο χιονοδρομικο καταφυγιο του Πηλιου.
Ειχα να ερθω εδω ακριβως 10 χρονια! Αλλη εποχη τοτε, ενας αλλος Νικος, σε αλλες συνθηκες, σε αλλη ζωη εντελως... Αλλη ροτα στο χαρτη, η διαφορα αναμεσα στο θαμμενο στο χιονι του Γεναρη καταφυγιο και την καταπρασινη φυση που σιγοβραζει στο φως του μεσημεριου κατακαλοκαιρο...
Χαμογελασα και σκεφτηκα οτι αν ο τοτε Νικος εβλεπε τον τωρινο μαλλον θα τρομαζε και δεν θα τον αναγνωριζε με τιποτα -καναμε δρομο πολυ απο τοτε δικε μου! Πραγματα και ανθρωποι φυγανε, αλλοι ηρθανε, "για αλλου κινησαμε και αλλου η ζωη μας παει", ολα ηταν εμπειριες τελικα, χρονος, χτυποι καρδιας, ανασσες, ζωη!
Τωρα, αν ηταν για καλο η για κακο θα δειξει η πορεια η μαλλον το αποτελεσμα...
Στο βαθος μακρυα ο Βολος απλωνοταν λουσμενος στο φως του καλοκαιριου παιρνοντας τις σκεψεις μου μακρυα με την ομορφη εικονα...
Κατεβαινοντας το βουνο τα χωριουδακια του Πηλιου στεκονταν στις πλαγιες σαν μικρα βαρκακια μεσα σε μια πρασινη θαλασσα...
