Ήρθε και σε μένα μια πραγματικά άτυχη στιγμή, χωρίς όμως να πέσω ή να τρακάρω, κι εδώ είναι η ειρωνεία…
Πάω να κατεβάσω τη χοντρή από το κεντρικό stand. Πάντα έχω το πλαϊνό ανοιχτό και μόλις κατέβει, την αφήνω μαλακά να ακουμπήσει στο πλαϊνό. Κάποιος όμως είχε περάσει και το είχε κλείσει, κι εγώ δεν έκανα τον έλεγχο που έπρεπε. Αποτέλεσμα, με το που γέρνει η μηχανή προς τα μένα και ανακαλύπτω ότι δεν έχει πλαϊνό στήριγμα, χωρίς να σκεφτώ συνειδητά, βάζω απότομα όλη μου τη δύναμη στα χέρια να την κρατήσω, και το δεξί χέρι που κράταγε από τη χειρολαβή του συνοδηγού, κάνει πολλαπλά “κρακ”. Αφόρητοι πόνοι στο δεξί μου χέρι. Με πάνε στο νοσοκομείο όπου εν ολίγοις η πρώτη διάγνωση είναι ρήξη του κάτω δικεφάλου και πιθανή ρήξη τένοντα. Παρόλα αυτά, επειδή ακόμα και μετα βίας, μπορούσα να σηκώσω το χέρι μου, ο ορθοπεδικός πιστεύει ότι ο τένοντας δεν έχει κοπεί εντελώς και με στέλνει για μαγνητική, ώστε να προσδιορίσουμε το μέγεθος της ζημιάς. Τη Δευτέρα θα αποφανθούν οι γιατροί αν θα πρέπει να εγχειριστώ για την αποκατάσταση του τένοντα ή αν θα ακολουθήσει θεραπεία με τη φυσική οδό.
Ρε παιδιά, δε σας κρύβω ότι με επηρέασε πολύ ψυχολογικά, με έριξε πολύ, παρόλο που δεν είμαι άνθρωπος που γονατίζω εύκολα. Εννοείται ότι για μήνες δε θα μπορώ να οδηγήσω μηχανή, αλλά ούτε και αυτοκίνητο γιατί δεν μπορώ να αλλάξω ταχύτητες. Επίσης το χέρι μου παίζει καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου, στην επαγγελματική μου σταδιοδρομία, καταλαβαίνετε την ανησυχία μου.
Αύριο βράδυ θα έχω και τη μαγνητική και σε ψηφιακή μορφή, αν κάποιος συμφορουμίτης γιατρός έχει διάθεση να δώσει μια γνώμη, θα του τις στείλω και φυσικά θα το εκτιμήσω.
Προς το παρόν πήρα το βολταρεν μου και πάω για ύπνο…
