[emix]

Καλησπερα παιδια.
Βρισκομαι ηδη στο καραβι της επιστροφης για Πατρα, μια μερα νωριτερα απο το προγραμματισμενο.
Χθες αποφασισα να κανω μονο 300χλμ απο την Νυρεμβεργη προς το Mosern, στο χωριο που ειχα μεινει και στο ιδιο ξενοδοχειο οταν ανεβαινα.
Αυτα τα 300χλμ ομως ηταν τα πιο δυσκολα απ ολα που εκανα μεχρι στιγμης.
Αμεσως μολις βγηκα εθνικη απο την Νυρεμβεργη ξεκινησε η βροχη. Πολυ εντονη αλλα οχι ενοχλητικη. Στη συνεχεια μ επιασε μια απιστευτη κινηση στο δρομο απο εργα που γινοντουσαν στην εθνικη.
Φθανοντας Μοναχο η βροχη δυναμωνε ολο και πιο πολυ και μπαινοντας στην εθνικη που παει προς Garmisch-Paternkirchen αρχισε να γινεται καταιγιδα. Σταματησα σ ενα βενζιναδικο ν αλλαξω γαντια γιατι τα καλοκαιρινα ειχαν γινει μουσκεμα. Εκει μιλησα με κατι αλλους μηχανοβιους και τους ζητησα να παμε μαζι γιατι λιγο φοβομουνα. Ξεκινησαμε μαζι αλλα επειδη αυτοι ηταν στριταδες (και στον κοσμο τους) εξαφανιστηκαν.
Η βροχη γινοτανε απιστευτα δυνατη, αλλα το παραδοξο ηταν οτι μπορουσα να οδηγησω με υψηλες ταχυτητες (130-140χλμ), χωρις να εχω προβλημα. Ασχετα βεβαια αν εβλεπα ελαχιστα μπροστα μου.
Εφθασα στο ξενοδοχειο στις 3 το μεσημερι, τρομερα εξαντλημενος και σχεδον μουσκεμα, γιατι το παντελονι του αδιαβροχου εμπαζε νερα απο την αρχη.Κοιμηθηκα λιγο και μετα πηρα ταξι για να με παει στο Seefeld.
Ο ταξιτζης μ αφησε εξω απο το ξενοδοχειο που διαμενει η αποστολη της ΑΕΚ, που κανει προετοιμασια εκει. Δεν μπορεσα να δω κανεναν παρα μονο τον φυσιοθεραπευτη τον Πανταζη και τον προπονητη των τερματοφυλακων.
Το Seefeld ειναι τρομερη πολη, απιστευτης ομορφιας, που το χειμωνα πρεπει να ειναι ακομα πιο ομορφη. Ομως αν τωρα, κατακαλοκαιρο, ειναι ετσι και κανει τοσο κρυο, φανταστειτε τι γινεται το χειμωνα.

Αυτο το πραγμα ρε παιδια με την Γερμανια δεν το περιμενα. Αυτη η χωρα ζει σε τελειως διαφορετικο κοσμο. Ποτε δεν ειδα μια ηλιολουστη μερα, ποτε δεν ειδα τον ουρανο καθαρο. Ολο συννεφα, βροχες και τιποτα αλλο. Τι πραγμα ηταν αυτο; Απιστευτη χωρα. Δεν ξερω, ισως να επεσα και γω σε κακη περιοδο. Το Γκετεμποργκ που ειναι πιο βορεια ειχε καλυτερο καιρο. Τρομερο πραγμα.

Το ταξιδι τελειωνει λοιπον παιδια, μεσα απο πολυ ταλαιπωρια και κουραση. Ευχαριστη κουραση; Ισως. Το θεμα ειναι οτι θα το ηθελα λιγο πιο ξεκουραστο.
Αυτο που με νοιαζει αυτη την στιγμη ειναι να φθασω σπιτι μου και ν αγκαλιασω την γυναικα μου και τα παληκαρια μου, που ειδικα ο μικρος μου ελειψε οσο τιποτα αλλο στον κοσμο. Γιατι τον μεγαλο τον ειδα πανω στο Γκετεμποργκ.

Σας ευχαριστω πολυ παιδια για τα καλα σας λογια και τα λογια συμπαραστασης. Μου εδιναν κουραγιο και δυναμη να συνεχισω.

Στον μοναδικο ανθρωπο που θελω να ομως ενα ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ειναι στην γυναικα μου που μου εδωσε την δυνατοτητα να ζησω αυτην την εμπειρια που, ασχετως το τι εγινε τελικα, θα την θυμαμαι για παντα στην ζωη μου.