[Uriah Heep]

Λίγοι γνωρίζουν ότι αυτό το ταξίδι ξεκίνησε στις 16 του περασμένου Ιουλίου. Διεκόπη προσωρινά στο Μudurnu της Τουρκίας (γύρω στα 850 χλμ από Σαλονί) εξ αιτίας της ...παραδοσιακής ομαδικής δυσεντερίας σε γνωστή κατασκήνωση της Χαλκιδικής όπου συμμετείχε κι ο γιός μου.
Skoura τα κέφια! Επιστροφή...

Η ζωή συνεχίζεται...
Το ταξίδι συνεχίζεται...

Ζω μισό αιώνα εν κινήσει μεταλλασσόμενος μέσα στην ταξιδιωτική περιπέτεια. Διδάχτηκα να μην πιστεύω σε παχυλά όρια, αφόρητη τυποποίηση διαδρομών, μπουρμπουλιθρέ τοπωνύμια και προσκυνημένες ταμπέλες......κόντρα στο σύγχρονο μοτοσυκλετιστικό φασονατζίδικο ταξιδιωτικού ξυλοτέξ.
Και λέω “μοτοσυκλετιστικό” γιατί οι σύγχρονοι Έλληνες μηχανόβιοι αποδεικνύονται σκληρώτεροι λάτρεις των συμβόλων, ακόμη κι από τους πρώην Σοβιετικούς!

Τελικά το ταξίδι? Δε πα να το συζητούσα για Σεπτέμβριο? Δεν μπορείς να τα βάλεις ούτε με τη ζωή αλλά ούτε και με το θάνατο!

Η συνέχεια του ταξιδιού ήρθε κι έπεσε σαν ώριμο φρούτο. Αργά τ΄απόγευμα στις 25 Οκτωβρίου οι “κεραίες” μου ανίχνευσαν ...ελεύθερο πεδίο.
Το πρωί της 26ης (αργία Σαλονί) ήμουν στο δρόμο.
Με την πάντα καλοδιατηρημένη “βασίλισσα”, χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία, να τρέχει ως έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων, με μισό κιλό αμύγδαλα και 200 γραμμάρια παστέλι, ρολάριζα με χαρωπή “στ΄@ρχίδια μου” διάθεση προς Ανατολάς...


Φωτό:Πίσω μου η παλιά πόλη της Τιφλίδας