[z_atomic]

Ημέρα 1: Παρασκευή 05/08/11

Στόχος: Passo Ε.Ο. Αθηνών - Πατρών - Λιμάνι Πάτρας

Briefing (Οι αμερικανιές που λέγαμε)

Χάρτης

Athens, Greece to Patras, Greece - Google Maps


Όταν ανακοίνωσα σε οικογένεια και φίλους ότι θα πραγματοποιήσω μόνος (χωρίς καν συνεπιβάτη) το ταξίδι, όλοι άρχισαν τη μουρμούρα και τις συμβουλές του στύλ:
"Που θα πας μόνος σου......και τι θα γίνει αν συμβεί κάτι?",
"Μα σε ξένη χώρα και θα ταξιδεύεις μόνος ρε παιδί μου?",
" Χάθηκαν τα μέρη στην Ελλάδα μας και θες να πας στα ξένα?"
" Μα δεν φοβάσαι να πας μόνος σε άγνωστους δρόμους? ....σε παρακαλώ κάνε μου τη χάρη και αν δεν βρεις κάποιον να πας παρέα μην πας είναι επικίνδυνο"
Η απάντηση που σκεφτόμουν ήταν πάντα η ίδια:
"Μόλις φτάσω Πάτρα και σας πάρω να σας πω ότι έφτασα καλά..... μπορείτε να χαλαρώσετε"


Κεφάλαιο 1 : Passo Ε.Ο. Αθηνών - Πατρών

Πέρασμα (passo) με υψηλό συντελεστή δυσκολίας για έμπειρους μοτοσυκλετιστές. Θα μπορούσε να αποτελέσει το ύψιστο στόχο για κάθε αναβάτη.

Φωτό 1-1*: Ε.Ο. Αθηνών - Πατρών!!!

Οι τρεις (3) λωρίδες ξαφνικά γίνονται μία (1) και λίγο πιο κάτω κάτι περίεργα παραδοσιακά σπιτάκια ελληνικής αρχιτεκτονικής εθνικής οδού του '60 σου ζητούν χρήματα για να περάσεις.
Πληρώνω απορημένος και σκέφτομαι μήπως απλά είναι σαν τους αστυνομικούς σε τριτοκοσμικές χώρες (όχι σύγχρονες όπως η Ελλάδα) , που χωρίς λόγο σου κόβουν μια προφορική κλήση; Εκεί βέβαια μπορείς να την πληρώσεις επιτόπου και να την διαπραγματευτείς ρίχνοντας το κόστος ακόμη και στο μισό. Η απορία μου για τα σπιτάκια παραμένει:
"Για ποιο λόγο πλήρωσα και γιατί δεν παίζει να το παζαρέψω μπας κ γλιτώσω κάτι?"

Φωτό 1-2* Παραδοσιακά σπιτάκια του '6o πηγαίνοντας προς Πάτρα!!!

Με το που απομακρύνθηκα από τα σπιτάκια κατάλαβα γιατί πλήρωσα. Είναι η μοναδική Ε.Ο. στην Ευρώπη που σου δίνει τη δυνατότητα να οδηγήσεις σε ειδική διαδρομή προδιαγραφών WRC. Τι κακεντρεχείς που είμαστε τελικά εμείς οι Έλληνες....αμέσως να γκρινιάξουμε.
Η ειδική διαδρομή λοιπόν περιλάμβανε φορτηγά και κάθε είδους τετράτροχα ακόμη και τρίκυκλα, αρκετά με οδηγούς των 300-1000 ευρώ (κόστος απόκτησης διπλώματος), με κινητό, άτακτους συνεπιβάτες και οτιδήποτε θα μπορούσε να τραβήξει την προσοχή τους από το δρόμο. Έτσι οι διαγραμμίσεις ήταν διακοσμητικές και ο νόμος του "οδήγα στη ΛΕΑ γιατί είμαι απέναντι και θελω να προσπεράσω" απαράβατος. Ας τολμούσες να κάνεις κι αλλιώς. Εκτός των άλλων, ξαφνικά προβάλουν μπροστά σου, λακούβες έτοιμες να σε καταπιούν, κουφάρια σκοτωμένων ζώων, το μπουκάλι με νερό που πέταξε το μπροστινό ζώο, καθώς και στρώματα θαλάσσης φουσκωμένα και άλλα περίεργα αντικείμενα που έπεφταν από τις οροφές των υπερχειλισμένων οικογενειακών suv. Αξέχαστη διαδρομή
Live your myth in Greece


Κεφάλαιο 2 : Λιμάνι Πάτρας

Μετά από δυόμιση ώρες έφτασα στο προσφάτως κατασκευασμένο λιμάνι της Πάτρας. Η σήμανση για να φτάσεις εκεί πάντως ανύπαρκτη. Φαντάσου να είσαι ξένος και να φτάσεις αργά το βράδυ και να θες να προλάβεις το πλοίο. Σούπερ ελληνική πραγματικότητα λέμε.

Φωτό 1-3: Λιμάνι Πάτρας

Ώρα για stamina, να πάρουμε δύναμη πριν πατήσουμε για τελευταία φορά ελληνική γη.

Φωτό 1-4: Η Piouzi χορταίνει λιακάδα (κάτι ήξερε)

Αφού έκανα check-in στα εισητήρια κάθισα χάμω, στο φρεσκοστρωμένο με πλακάκι, εξωτερικό χώρο του terminal. Ελλείψη χρόνου και λόγω ζέστης δεν σταμάτησα στο κέντρο της Πάτρας και έτσι ο χυμός και το σαντουιτς προήλθαν από αυτόματο πωλητή. Εμένα μου φάνηκαν τόσο νόστιμα πάντως (Stergιοu που είχαμε και στο στρατό).

Φωτό 1-5: Στο πλακάκι για σνακ

Καλό το διάλειμμα, αλλά ώρα για επιβίβαση. Πέρασα γρήγορα τον έλεγχο και φόρτωμα στο πλοίο. Ήταν ακόμη νωρίς και δεν είχε πολύ κόσμο. Έτσι η Piouzi είχε μια γωνία δική της...περίπου γιατί δίπλα μας μετά από λίγο, πάρκαρε ενα ζευγάρι Ιταλών, η Anto και ο Carlo που μόλις επέστρεφαν από το γύρο της Κρήτης. Με ρώτησαν που πάω και παρόλο που είχε ζέστη στο αμπάρι, κάθισαν υπομονετικά εκεί να μου γράψουν σε ένα χαρτί, μέρη που θα ήταν ωραία να πάω κοντά στις διαδρομές μου. Τον Carlo και την Anto θα τους ξανασυναντούσα στην Ιταλία, σε ενα autogrill στην autostrada. Αλλάξαμε τηλέφωνα για να επικοινωνήσουμε για να τους ξεναγήσω στην Ελλάδα του χρόνου.
Αυτό που είναι τόσο πολύ παράξενο γι αυτούς που δεν γνωρίζουν τι εστί μοτοσικλετισμός, είναι η αμεσότητα, η φιλική διάθεση και ο τρόπος γενικά που επικοινωνούμε μεταξύ μας οι μοτοσυκλετιστές. Είναι σαν να τους ήξερα από πάντα και κάποια στιγμή να συναντηθήκαμε στο πλοίο. Μετά το ταξίδι, την δίψα για χιλιόμετρα και την περιπέτεια, αντίστοιχης σημασίας θεωρώ και το αίσθημα οικειότητας, που αναπτύσσεται με μιας, μεταξύ μοτοσικλετιστών.

Φωτό 1-6: Piouzi's corner

Αφού βρήκα σε ποια αίθουσα βρίσκεται το «αεροπορικό» μου κάθισμα, αφήνω τα πράγματα μου και βγαίνω στο πίσω «μπαλκόνι» να δω τη θέα. Πλην σπανίων περιπτώσεων δεν λέω ποτέ «αντίο» σε πρόσωπα ή μέρη. Έτσι σε κάθε ταξίδι κοιτώ τα μέρη και τους ανθρώπους που αφήνω πίσω και απλά σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα τους ξαναδώ. Ούτε συζήτηση βέβαια για την Πάτρα.

Φωτό 1-7: Τελευταία ματιά στην Πάτρα και αναχώρηση

Επιστρέφω στα ενδότερα να αράξω στη θέση μου και βλέπω αυτό:

Φωτό 1-8: Η αίθουσα "αεροπορικών" θέσεων μετά την αναχώρηση

Φωτό 1-9: Ένα κύμα απόλυτης ικανοποίησης με πλημμύρισε .... εις μάτην

Απίστευτο!!!! Ούτε οικογένειες, ούτε πιτσιρίκια, ούτε φασαρίες, ούτε τυπάκια με τα i-phone στη διαπασών, και το κυριότερο κανείς στη διπλανή θέση. Πρώτης τάξεως ευκαιρία για ύπνο. Φυσικά δεν μπορούσα να την αφήσω να πάει χαμένη. Το προηγούμενο βράδυ είχα κοιμηθεί μόνο 3 ώρες. Ευκαιρία λοιπόν για αναπλήρωση ύπνου αλλά και ροκάνισμα (αθλητικογραφικός όρος) του χρόνου πλεύσης.
Ξαφνικά την εκπληκτική στάση "W" που είχα υιοθετήσει (για ώρες) για να κοιμηθώ στο διπλό κάθισμα με το διαχωριστικό στη μέση, ήρθε να την διακόψει μια δυνατή βοή που fullαρε το χώρο. Ξυπνάω απορημένος, σχεδόν τρομαγμένος ότι φτάσαμε Ιταλία, ξεφορτώσαμε, ανέβηκαν οι επιβάτες προς Ελλάδα και εγώ ακόμη κοιμόμουν. Τόσο βαθύς ήταν ο ύπνος μου. Κοιτάω το ρολόι, το οποίο με μπέρδεψε εντελώς. Ήταν η ώρα που είχαμε φτάσει Ηγουμενίτσα. Όλα όσα είχα αποφύγει ως εφιάλτη στην προσπάθεια μου να κοιμηθώ, τώρα στέκονταν μπροστά μου στο χειρότερο δυνατό συνδυασμό. Παιδιά, σκυλιά, i-phone κλπ κλπ. Ταυτόχρονα το στομάχι μου είχε αρχίσει να έχει καλλιτεχνικές ανησυχίες με ιδιαίτερη κλίση στα κρουστά. Σε συνδυασμό με την ανακοίνωση ότι "το εστιατόριο θα παραμείνει ανοιχτό για ακόμη μισή ώρα" με ανάγκασε να σηκωθώ άμεσα. Φυσικά σκέψεις για φωτογραφίες ούτε καν γεννήθηκαν στο μυαλό μου. Πείνα καταραμένη...
Αφού ολοκλήρωσα το slalom ανάμεσα στα "πτώματα" που κοιμόντουσαν στον διάδρομο, ανέβηκα στο εστιατόριο να φάω κανένα κανονικό φαγητό γιατί υποπτεύτηκα (σωστά όπως αποδείχθηκε) ότι θα ξαναέτρωγα μερίδα σερβιρισμένη μετά από 2 μέρες. Ήταν η πρώτη φορά που αποφάσισα να φάω σε εστιατόριο πλοίου. Δεν ήταν και άσχημα, αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας.
Η χορταστική μερίδα bologneze (με τρελαίνει η ρώσικη προφορά της λέξης), με επανέφερε στην προΗγουμενί(τσας) κατάσταση. Νύσταξα. Slalom again και διατατικές για στάση W. Οι εφιάλτες μάλλον δεν ήταν ικανοί να με κρατήσουν ξύπνιο. ΖzzzzzzzzzzzzzzZ.

Η φωτό της ημέρας

Φωτό 1-10: Κινητό κινέζικο touratech store....gadget της τελευταίας στιγμής για ψιλιασμένους μοτοσυκλετιστές (Λιμάνι Πάτρας)

συνεχίζεται..........(κάντε υπομονή)