[z_atomic]

Λοιπόν πάμε....

Κεφάλαιο 1 (για να έχουμε μια δομή η οποία λείπει από τον εγκέφαλό μου)
The day before.....
Όσο ο teoo σαβούρωνε μετά μανίας τα σπετζοφάγια, τα τουλουμοτύρια και στο καπάκι χαλβά φαρσάλων και γλυκό του κουταλιού καρυδάκι, από τα χεράκια της πεθεράς του.....εγώ κατέστρωνα τα σχέδια (από το πατρικό μου) για..........τη βραδυνή μας έξοδο.

Είχα επιστρατέυσει φίλους κολλητούς, τα στομάχια των οποίων δήλωναν πιστοί στρατιώτες σε εκστρατεία αφανισμού των απανταχού οινοπνευματωδών που κυκλοφορούσαν στην πόλη.
Η ψυχρούλα ήταν ένα επιπλέον κίνητρο για την πολεμική μας διάθεση.
Νωρίς νωρίς (10-11 αν θυμάμαι καλά) συναντιέμαι με το ρεμάλι τον Teoo μετά της συζύγου και του γαμπρού του (γιατί στο Βόλο να ξέρετε δεν σηκώνει έξοδο χωρίς τους αδελφούς), και ξεκινάει η πρώτη μου μάχη με την φυλή των αλκοολών. Ακολούθησε και όλη η καλή παρέα στο ποτό και τελοσπάντων να μην φλυαρώ, ήρθε η ώρα να φύγουμε από το πρώτο μαγαζί. Νηφάλιος και δυνατό ποτήρι εγώ, ξεχνάω το κράνος μέσα στο μαγαζί.
Τρόμαξε το μάτι του Teoo.
"Παιδιά που θα πάμε τώρα;" τους ρωτάω
"Πάμε για ύπνο εμείς είμαστε κουρασμένοι" απάντησε ο Teoo, μην αφήνοντας κανέναν από το βολιώτικο σόι να απαντήσει. Τρόμαξε δεν με ήξερε καλά ακόμη.
Με το που είπε τη λέξη κουρασμένοι....μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα με τα σαγόνια του να εκτελούν ασταμάτητες, περιοδικές κατά τα άλλα κινήσεις, σε slow motion, και με κενά μόνο για ανάσες.......
Πείνασα να πω την αλήθεια αλλά είχα μάχες μπροστά μου πολλές με βότκες, μπόμπες και άλλα εκρηκττικά μείγματα.

Πάει για ύπνο ο Teoo, για πόλεμο ο z_atomic.....με τα τοπικά ρεμαλοειδή κολλητάρια.

Οι μάχες ήταν δύσκολες και το αποτέλεσμα διόλου εγγυημένο.

Τα θύματα μας, σουηδέζες με φυσικό χυμό πορτοκάλι σε ψηλό. Κατσαβίδια για τους αμερικάνους........αμπσολούτ πορτοκάλι για μας τους εξευρωπαισμένους...

Η εναλλαγή τοπίων μαχών (τουλάχιστον 3 μπαράκια όσο θυμάμαι ότι μετρούσα), δεν μείωσε το ρυθμό εξόντωσης των κατά τα άλλα συμπαθέστατων σκανδιναβικών υγρών πειρασμών.

Όμως ο Βόλος δεν είναι Θεσσαλονίκη (μακράν καλύτερη της πρωτευούσης στην νυχτερινή διασκέδαση), δεν είναι Αθήνα και ούτε καν Λάρισα.

Μετά τις 5 έπεσε λουκέτο παντού και η απόγνωση γέμισε το βλέμμα μας.

Είχα ήδη μετουσιωθεί σε βοτκοδιψή και βοτκοβόρο αδίστακτο στρατηλάτη, και δεν θα σταματούσα με τίποτα.

Μόνο δύο κατηγορίες μαγαζιών στην πόλη σέρβιραν εκείνη την ώρα ποτό. Οι εκκλησίες και τα στριπτιτζάδικα.

Οι εκκλησίες δεν μας δέχονταν πια.....άσε που δεν θέλαμε κιόλας....δεν έπαιζε βότκα.

Επιλέξαμε λοιπόν στριπτιτζάδικο όπου και η προφορά θα ήταν η σωστή.

Προλάβαμε στο τσακ στο κέντρο της Νέας Υόρκης το κατάστημα Μανχάταν.....

και ως εκ θαύματος είμασταν οι μοναδικοί πελάτες.

Τα κορίτσια ήταν βλάχικης καταγωγής (romania) και φυσικά μορφωμένα με πτυχία πανεπιστημίου και όλα τα πιστοποιητικά.

Όταν είδαν το μπουφάν της μηχανής άρχισαν να με ρωτάνε τι και πως και μετά από κάνα δεκάλεπτο γεωγραφικής συζήτησης.....καταλήξαμε να με ρωτάνε για κάποιον λέει Magelano που πέρασε από τα μέρη τους και έγινε θρύλος μεταξύ του γυναικείου πληθυσμού από το Βουκουρέστι μέχρι τη Ramnicu Valcea και το Cluj.

Η βραδιά έκλεισε μαγικά με τα κορίτσια να με κερνάνε ποτό (νερό) μόλις τους είπα ότι τον γνωρίζω προσωπικά.....

να γιατί GSFORUM.
συνεχίζεται.......... εννοείται πιο γρήγορα από το Mission 1